Askush nuk duhet të lejohet të shpallë se anëtarët LGBTQA+ nuk kanë të drejtë të identifikohen kombëtarisht dhe fetarisht nëse kjo është e rëndësishme për ta. E drejta për kulturën dhe traditat e këtij vendi nuk duhet mohuar dhe nuk është në kundërshtim me komunitetin LGBTQA+.

Zorana Milovanović

Atmosfera e tensionit përpara Paradës Europiane, e organizuar për herë të parë nga qyteti i Beogradit, tregon se shoqëria jonë është më e polarizuar se kurrë. Vendimi që Parada e Krenarisë Europiane do të mbahet në Beograd u mor në vitin 2019, por në atë kohë nuk shkaktoi një reagim aq të ashpër nga publiku, veçanërisht nga pjesa homofobike dhe homoskeptike, siç ndodhi në prag të vetë ngjarjes. Pse, megjithë pohimet në rritje të komunitetit LGBTQA+ në vitet e fundit (megjithëse më ngadalë në krahasim me shoqëritë e tjera, veçanërisht perëndimore), papritur një rritje e tillë e homofobisë dhe homoskepticizmit?

Përgjigja mund të gjendet në analizimin e aktorëve kryesorë gjatë kësaj kohe të krizës së përtërirë globale: elitat politike në pushtet, liderët politikë dhe partitë politike, mediat masive dhe aktivistët dhe organizatat LGBTQA+. Lëvizjet anti-lgbtqa+ duhet të theksohen në veçanti, duke vënë në dukje se ato janë të vështira për t’u identifikuar pasi ato nuk ekzistojnë si lëvizje autentike anti-lgbtqa +, por e tërheqin popullaritetin e tyre nga motive të tjera – kundër globalizimit, kundër BE/NATO, pro-Rusisë, pro -“mbrojtja” e Kosovës; prania e tyre në sytë e publikut ka qenë më e dukshme që nga fillimi i agresionit rus kundër Ukrainës. Këto lloj lëvizjesh, duke kapur valën e konfliktit ideologjik dhe kulturor midis Rusisë dhe Perëndimit, e vendosin komunitetin LGBTQA+, i cili në sytë e tyre përfaqëson simbolikisht rrymat politike perëndimore, në epiqendrën e përpjekjeve armiqësore. Ata absolutisht e injorojnë konceptin e të drejtave të njeriut ose i grabitin vlerën e tij civilizuese, duke i reduktuar anëtarët e komunitetit LGBTQA+ në aktorë që punojnë drejt kolapsit të Kishës Ortodokse, identitetit kombëtar serb, traditave dhe kulturës së shoqërisë serbe. Për më tepër, gjuha e urrejtjes në kombinim me lajmet e rreme dhe keqinterpretimet e qëllimshme (p.sh. lidhja me devijimet psikologjike-sociale si p.sh. pedofilia) janë instrumente të përdorura nga këto lëvizje në propagandën anti-lgbtqa+.

Shumica qeverisëse që nga viti 2012 nuk ka një qëndrim të përcaktuar ndaj komunitetit LGBTQA+ dhe ka edhe më pak masa aktive mbështetëse në formën e politikave dhe ligjeve. Edhe pse kryeministrja me tre mandate është një lezbike e deklaruar publikisht që ka vizituar paradat e krenarisë së Beogradit në vitet e mëparshme, asgjë nuk është bërë për të rregulluar të drejtat e personave LGBTQA+. Asnjë ligj për bashkimet e të njëjtit seks nuk është miratuar dhe as shumica qeverisëse nuk deklaroi publikisht se dënon homofobinë. As SNS dhe as SPS nuk kanë një program politikash për përmirësimin e statusit të pakicës, dhe aq më pak për komunitetin LGBTQA+. Nuk ka shembuj të ndritshëm as në kampin opozitar – asnjë parti nuk ka program zyrtar, as veprime konkrete kur bëhet fjalë për të drejtat e LGBTQA+. Kush është atëherë bastioni i mbrojtjes së të drejtave të njeriut dhe të drejtave të komunitetit LGBTQA+ në skenën politike? Asnjë.

E vetmja gjë më e keqe që mund t’i ndodhë një shoqërie sesa një e djathtë e paarsimuar është një e majtë hipokrite.

Edhe mediat na dështojnë. Si ata që janë nën kontrollin e qeverisë (që është shumica) dhe ata që nuk janë. Komuniteti LGBTQA+ ka nevojë për një vazhdimësi të pranisë publike, objektivitet dhe qartësi në komunikim. Për to flitet vetëm në formatin e një diskutimi publik, duke ndodhur paralelisht me popullarizimin e ligjit për bashkimet e të njëjtit seks, dhe historia zakonisht bëhet e pakuptimtë nga zgjedhja e të ftuarve. Çështjet LGBTQA+ pasi çështjet e të drejtave të njeriut ia lënë vendin sensacionalizmit.

Nga ana tjetër, aktivistët dhe organizatat LGBTQA+ nuk arrijnë të veprojnë në mënyrë të menduar, strategjike dhe efektive, edhe pse është e vështirë për ta bërë këtë në këtë sistem dhe atmosferë të përgjithshme. Ata përvetësuan një rol më të gjerë emancipues në shoqëri në dëm të tyre, në vend që të fokusoheshin në veprim strategjik; nën sloganin “dallimet bashkohen” ata përpiqen t’i bindin njerëzit se feja, identiteti kombëtar dhe karakteristikat e ngjashme individuale dhe kolektive nuk duhet të jenë përçarëse. Edhe pse i saktë dhe i saktë, ky mesazh aktualisht nuk ka dëgjues adekuat në Serbi, veçanërisht kur vjen nga avokatët e LGBTQA+.

Kjo është arsyeja pse komuniteti LGBTQA+ duhet të gjejë një mënyrë për të komunikuar natyrën e identitetit LGBTQA+ dhe faktin se kur flasim për anëtarët e tyre flasim për qytetarët e Serbisë, dhe ka dallime seksuale në Serbi ashtu si në çdo shoqëri tjetër. Askush nuk duhet të lejohet të shpallë se anëtarët LGBTQA+ nuk kanë të drejtë të identifikohen kombëtarisht dhe fetarisht nëse kjo është e rëndësishme për ta. E drejta për kulturën dhe traditat e këtij vendi nuk duhet mohuar dhe nuk është në kundërshtim me komunitetin LGBTQA+. Shihemi në Paradën e Krenarisë Europiane, 17.09. në orën 5 pasdite. #Dashuria është dashuri

 

Zorana Milovanović, menaxher i projektit të Lëvizjes Europiane në Serbi