Është krijuar një atmosferë e kahershme që nënkupton se nuk ka prosperitet sportiv pa mbështetje politike, më saktë, pa mbështetje nga qeveria.

Vladimir Gojkovic

Sporti dhe politika kanë qenë të lidhura prej vitesh, madje dekadash, në afërsinë tonë. Kryesisht dhe për fat të keq jo sepse atletët e donin, ose ishin të vetëdijshëm, por sepse sporti është një nga instrumentet në duart e zyrtarëve politikë dhe pushtetarëve, ata që kanë përvojë të mjaftueshme për të ditur të përdorin çdo shans për të rritur vlerësimet e tyre, imazhin, apo fuqinë.

Është krijuar një atmosferë e kahershme që nënkupton se nuk ka prosperitet sportiv pa mbështetje politike – më saktë pa mbështetje nga qeveria. Politika ka përdorur me mjeshtëri sukseset sportive për të promovuar veten dhe për të krijuar narrativën se pa ndihmën dhe mbështetjen e strukturave të caktuara politike, ato rezultate nuk do të kishin ndodhur. Nga ana tjetër, organizatat sportive shpesh i pranojnë këto nocione, nga frika se statusi i tyre mund të ndryshojë (për keq) nëse do të sfidonin perceptimin.

Unë nuk kam qenë kurrë pjesë e këtij rrëfimi dhe kur e shikoj nga larg dhe me këtë përvojë, gëzohem dhe krenohem për të. Edhe sikur të kisha disa bindje politike apo ideologji, nuk do t’i kisha promovuar, sepse mendoj se si shoqëri nuk jemi mjaft të pjekur – dhe nuk e di kur do të jemi – për të dalluar mendimin dhe qëndrimin nga përfitimi personal dhe kolektiv ose lidhjet me ndonjë parti apo grupim politik.

Në vendet më të zhvilluara, është krejtësisht e zakonshme që sportistët të marrin pjesë në jetën politike dhe shoqërore, pa u perceptuar si anëtarë apo simpatizantë të ndonjë blloku politik dhe as që kryejnë këto aktivitete për të përfituar, qoftë në jetën e tyre personale apo atletike.

Në vendin tonë, dhe në afërsi në përgjithësi, ndonjëherë harrojmë se sportistët janë mbi të gjitha thjesht njerëz dhe se edhe ata mund të kenë mendimin e tyre dhe të drejtën për ta shprehur atë. Unë nuk shoh asgjë të diskutueshme në këtë, nëse mesazhet dërgohen nga një vend i bindjes së vërtetë.

Megjithatë, nuk jam i sigurt nëse mesazhet ose mbështetja e atletëve për një grup politik ndikojnë vërtet në rritjen e vlerësimit ose të popullaritetit të tij, por nuk kam dyshime që përmirëson imazhin dhe përdoret me atë qëllim në fushatat politike. Ndryshe nga rajoni ynë, ku sportistët dhe personazhet e tjerë publikë janë kryesisht vetëm “stoli”, jam absolutisht i sigurt se atletët si, le të themi, LeBron James apo Novak Gjokovic, mund të ndikojnë shumë mirë në formimin e opinionit publik, sepse është e qartë se pikëpamjet e tyre nuk kanë një “axhendë të fshehur”, por janë të sinqertë dhe përfaqësojnë vlerat në të cilat besojnë vërtet.

Nga ana tjetër, besoj se sporti në rajonin tonë përfaqëson një ind lidhor të fortë dhe një “instrument” afrimi. Kështu ka qenë prej 30 vitesh dhe këtë e di nga përvoja që kam marrë në sportin tim (vaterpolo). Nuk kemi përjetuar asnjëherë ndarje të çfarëdo lloji, përveç, natyrisht, në konkurrencë dhe sport. Marrëdhëniet ishin gjithmonë të paktën civile, dhe më shumë se kaq. Mendoni vetëm përqafimin e përzgjedhësit të serbit Savic dhe kroatit Tucko pas një finaleje të madhe, kaq të sinqertë dhe miqësore, duke folur në favor të kësaj.

Gjithashtu mendoj se kështu është në të gjitha sportet, se në fusha ka një rivalitet të shëndoshë, që është thelbi i sportit dhe ka respekt tek pjesëmarrësit. Jemi të vetëdijshëm që masat e tifozëve, veçanërisht përdoruesit e mediave sociale, e përjetojnë rivalitetin sportiv në një mënyrë tjetër, por për fat të keq, ne nuk mund të ndikojmë në atë masën që duam. Në fund të fundit, është një perceptim i krijuar nga njerëz të tjerë, shumë më të fuqishëm se ne.

 

Vladimir Gojković është përzgjedhës i kombëtares së Malit të Zi në vaterpol. Si lojtar dhe trajner, ai fitoi tre medalje të arta në kampionatet botërore dhe europiane dhe disa medalje të tjera argjendi dhe bronzi në Lojërat Olimpike dhe kampionatet botërore dhe europiane