Më në fund ka ardhur dita për të qenë serioz, por me një kusht – që ende të dimë si të bëjmë shaka.

Rasim Zlatan Prste

“Kam një defekt që në lindje – kam lindur në Ballkan”, kështu bëri shaka komediani i famshëm i Mostarit, Osman Dziho për veten e tij, por edhe për bashkëkombasit e tij. Miso Mariç akoma më i famshëm, në përmbledhjen e tij të librit “Vaksina kundër Urrejtjes”, shkroi në përgjigje, mes të tjerash, të ahbab (mikut) të tij : “Dziho është telegrafisti në detyrë, që po shkruan SOS – Shpëtoni shpirtrat tanë…”  Edhe më e famshme se dyshja e lartpërmendur, e madhja Mira Mesa Seminovic thoshte: ‘Unë qesh deri sa qaj – nëse ndaloj së qeshurit, do të mbeten vetëm lotët’.

Jo dhe aq i lumtur, dhe as aq i aftë për të gjetur fjalë ngushëlluese, por edhe njëlloj i papërgatitur për të rënë në indiferencë dhe për t’iu dorëzuar dëshpërimit të të tjerëve dhe ndjenjave më të errëta, shpesh telefonoj vetë Miko Antiç.  Dhe në Hoskopin e tij unë gjej mendimin aspak gazmor, por të mençur sidoqoftë, të Ludwig Bern: ‘Njeriu duhet të mendojnë në botën e të gjallëve, por të jetojë në atë imagjinare’. Një fije kashte shpëtimi, por në ‘botën e të gjallëve’ (pothuajse shkruajta në rërën thithëse), është më e vlefshme se ari.

Dhe kështu, ditë pas dite, duke ngushëlluar personin në anën tjetër të telefonit dhe për të qenë krejtësisht i sinqertë duke ngushëlluar veten, në vend që të, apo duke protestuar kundër frazave të përdorura tej mase për ‘ditët më të rëndësishme (javët, muajt) të ardhshme – mendoj dhe shpik, citoj dhe dëgjoj.

Për më tepër, më duket gjithnjë e më e vështirë të kuptoj heronjtë me përparëse të bardha laboratori, sepse vetëm ata vetë dhe të preferuarit e tyre mund të kuptojnë njëri-tjetrin. Ka kuptim të zbatosh këshillat e tyre, por…

Për këtë arsye, duke folur në telefon, dhe për të zvogëluar rrezikun e përbashkët të nervozizmit të tepruar, i kërkoj ndihmë një magjistari tjetër, i cili, pas një mungese të gjatë, vjen të na frymëzojë, paralajmërojë dhe fuqizojë …

Kur Ckalja, që mund të bënte të njëzet milionë bashkëkombësit e tij të qeshnin pa hezitim, u pyet nëse mërzitej ndonjëherë me veten – pasi dha një përgjigje pohuese edhe nën-pyetjes ‘pse’ – magjistari shtoi: Më shumë u mërzita me faktin që u mërzita së pari.

Nuk e di se çfarë lidhje ka kjo me aktorin e madh, dhe me fatkin që po hyjmë në prill, por e di me siguri që edhe pa prillin, ne jemi optimistë të pashërueshëm. Ndoshta politikanët tanë nuk e dinë këtë, por ky nuk është momenti, kështu që unë ju lutem: ‘Lërini rehat politikanët! Ata na kanë lënë prej shumë kohësh.”

Në fund, ‘është me të vërtetë fat që boshnjakët nuk mendojnë, dhe nuk ndalen për të parë nëse është koha e duhur për të bërë shaka’, sepse mos e dhëntë Zoti që të mendojmë.

Nuk jam i sigurt nëse duhet të shkoj aq larg, por për këtë arsye e di se ‘Shumica e bashkëshortëve e meritojnë të gjithë lavdërimin sepse kanë mbajtur distancë sociale edhe para se të merreshin masat e distancimit social’, dhe kam shkruar diku se ‘Korona po bëhet më popullore mes ‘disa’ miqsh (dhe nuk çuditem). “Është e vështirë të gjesh një alibi më të mirë.” E vështirë. Më në fund ka ardhur dita që të bëhemi serioz, por me një kusht – që ende të dimë si të bëjmë shaka.

Është koha e terapisë… Dhjetë nga dhjetë rreshta humori nga libri i Dziha, tre herë në ditë, para ose pas vaktit, NUK KA RËNDËSI. Sepse nëse nuk ka dashuri, për të mos thënë ‘vëllazëri’, siç thotë yjorja Serbedzija, nuk mund të na ndihmojë as Pfizer as Sputnik

 

Rasim Zlatan Prste, aforist nga Capljina dhe Sarajeva, poete dhe gazetare. Autor i gjashtë librave me aforizma dhe poezi.