Sa i përket situatës së jashtme, Shqipëria është pothuajse në paqe. Pothuajse sepse sondazhet tregojnë se shqiptarët e shikojnë Greqinë si një kërcënim herë pas here, sepse herë pas here na pëlqen të kemi një ‘luftë fjalësh’ me Greqinë për historinë, Çamërinë, Epirin e Veriut ose kufirin detar. Ne gjithashtu na pëlqen të kemi një “luftë fjalësh” me Serbinë herë pas here për Kosovën dhe për atë se kush është më autokton në Ballkan.

 Ledion Krisafi

 Dita Ndërkombëtare e Paqes është një moment reflektimi për Shqipërinë. Shqipëria duket në paqe me fqinjët e saj, por i mungon paqja e plotë e brendshme. Duket si një vend i torturuar me veten, nga një klasë politike e cila thjesht nuk mund ta pranojë idenë e të mos qenit në pushtet dhe përpiqet me çdo mjet të mundshëm, madje edhe dhunën, të vijë në pushtet, dhe ky është një cikël i vazhdueshëm me secilën qeveri dhe secilën opozitë në tre dekadat e fundit. Është një klasë politike e cila nuk i ofron publikut një model paqeje, bashkëpunimi dhe kompromisi, të paktën për çështjet kryesore që tejkalojnë kufijtë e partive politike dhe interesat e tyre. Në vend të kësaj, ajo i ofron publikut një lojë ku fituesi merr gjithçka, ku kundërshtari nuk duhet të mposhtet vetëm elektoralisht, por duhet të poshtërohet dhe mundësisht të shkatërrohet për të mos qenë më kundërshtar. Bojkoti i vazhdueshëm i Parlamentit dhe institucioneve publike nga kushdo që është në atë moment në opozitë është një tipar i vazhdueshëm i politikës shqiptare. Është një klasë politike që i ofron publikut një model i cili konsiston në mos pranimin e idesë se dikush tjetër po fiton, se dikush tjetër është në pushtet, që ju nuk duhet të pranoni humbjen, se duhet të gjeni ndonjë justifikim për të, që ju nuk duhet ta përgëzoni kurrë kundërshtarin tuaj për fitoren e tij. Ky do të ishte sakrilegji më i lartë.

Në këtë Ditë Ndërkombëtare të Paqes, Shqipërisë i mungon paqja e brendshme familjare. Ka një luftë të heshtur kundër grave në familjet shqiptare, e bërë publike herë pas here kur një grua vritet nga burri i saj. Kalojnë pak muaj pa lajme për një grua tjetër të vrarë nga burri i saj, por, nga ana tjetër, kalojnë disa javë me lajmet për një grua tjetër që është keqtrajtuar ose rrahur nga burri i saj që kërkon mbrojtje në gjykatë dhe polici, një mbrojtje që mbron vetëm në emër, por jo në vepër. Pavarësisht se kanë një qeveri të re të përbërë nga 75% gra, pozita e tyre në shoqëri është ende shumë larg së paku të qenit normale. Gratë shihen si pronë, në pronësi të burrit ose familjes së tyre. Ideja që një grua ka të drejtë të zgjedhë jetën e saj është anatemë. Ideja se ajo mund të zgjedhë të divorcohet nga një burrë me të cilin nuk mund të jetojë më është pothuajse e papranueshme nga burri, veçanërisht në komunitetet rurale dhe gjysmë rurale, dhe ai do të bëjë gjithçka për ta ndaluar atë, dhe mënyra më e mirë për ta ndaluar atë është ta vrasësh ose ta rrahësh vazhdimisht për një nënshtrim edhe më të madh.

Sa i përket situatës së jashtme, Shqipëria është pothuajse në paqe. Pothuajse sepse sondazhet tregojnë se shqiptarët e shikojnë Greqinë si një kërcënim herë pas here, sepse herë pas here na pëlqen të kemi një ‘luftë fjalësh’ me Greqinë për historinë, Çamërinë, Epirin e Veriut ose kufirin detar. Ne gjithashtu na pëlqen të kemi një “luftë fjalësh” me Serbinë herë pas here për Kosovën dhe për atë se kush është më autokton në Ballkan. Asnjë nga këto çështje nuk kërcënon paqen e jashtme të Shqipërisë, të siguruar edhe nga anëtarësimi në NATO, por historia nuk mund ta lërë Shqipërinë dhe të gjithë rajonin plotësisht në paqe.

 

Ledion Krisafi, Ph.D, Studiues i lartë dhe koordinator i projekteve në Institutin Shqiptar për Studime Ndërkombëtare (AIIS) në Tiranë