Guximi i Mirela Çavajdës na detyron të kundërshtojmë gjithmonë thirrjen e ndërgjegjshme hipokrite të njerëzve që bënë betimin e Hipokratit dhe që tani po i referohen Biblës.

 

Kristina Ljevak

Inspektorati Shëndetësor ka dhënë një vlerësim përfundimtar se spitali dhe drejtori i tij kanë shkelur ligjin në rastin e Mirela Çavajda nga Kroacia.

Sipas mediave kroate, ata kërcënohen me aktakuzë për shkak se nuk është respektuar Ligji për të drejtat e pacientëve, që do të nënkuptonte gjobë prej 5.000 deri në 50.000 kuna.

Kjo është një fitore pirrike për gruan që ekspozoi me guxim personalitetin e saj, trupin, vendimet, pasardhësit, mitrën dhe organet e saj riprodhuese për publikun, në një përpjekje të dëshpëruar për të ndërprerë një shtatzëni pasi u konstatua se një fetus me më pak se 25 javë kishte një tumor malinj dhe ishte e pasigurt nëse foshnja do të vdiste në mitër, pas lindjes, pas një muaji, apo do të jetonte me dëmtime të rënda mendore pas operacionit.

Qëllimi i parë dhe më i rëndësishëm i kufizimit të së drejtës për abort nuk është shëndeti apo mirëqenia e askujt, por mbikëqyrja dhe kontrolli i pjesës së popullatës që mund të mbetet shtatzënë – femrave – dhe privatësia e popullatës në përgjithësi. Kjo mund të shihet në faktin se ligjvënësit në shumë vende që kanë ligje rigoroze kundër lirisë për të vendosur për lindjen e fëmijës shpesh lënë hapësirë ​​për abortin “në rast përdhunimi ose incesti” ose “në rast të rrezikimit të shëndetit të nënës ose fëmijës”, duke privuar gratë shtatzëna fuqinë dhe aftësinë e tyre për të gjykuar mbi trupin dhe jetën e tyre. Në këto raste, shteti, duke marrë frenat në dorë, e lejon abortin vetëm kur vlerëson se “mëkatari” ka vuajtur mjaftueshëm sa që do të ishte në rregull që ta lejonte të abortonte edhe nga nivelet më të larta moralizuese. bazat. E njëjta gjë vlen edhe për përpjekjet për ta bërë më të shtrenjtë abortin për gratë që kanë nevojë për të. Për shembull, në rastin e Medicaid, sigurimi shëndetësor në SHBA për më të varfërit, është konstatuar se ai nuk mund të mbulojë abortin “përveç rasteve të përdhunimit, incestit ose kërcënimit për jetën”, ose në Slloveni, ku aborti është de jure dhe de fakto shumë i aksesueshëm dhe i mbuluar nga sigurimet shëndetësore, por herë pas here ka presion për të filluar tarifimin për të, që në thelb është një propozim për të ndëshkuar gratë për abortin. Shtete disi më të sjellshme ndaj grave kur bëhet fjalë për të drejtat riprodhuese dhe seksuale, përpiqen ta ruajnë këtë kontroll duke vendosur këshillim të detyrueshëm psikologjik dhe/ose një pritje disaditore për abortin, i cili fjalë për fjalë abuzon më tej gratë, duke supozuar se ato do të ndryshojnë mendje nëse ne e bëjmë më të vështirë për ta. Fuqia dhe aftësia për të vendosur për trupin e dikujt i hiqet sërish me forcë. Vetë fakti që gjykatat kushtetuese, që po ndodh aktualisht në SHBA, vendosin për lirinë e vendosjes për lindjen, dmth, e drejta e abortit, flet se sa shumë kujdesen shtetet për atë lloj kontrolli mbi popullsinë e tyre.

Mirela Čavajda mund të shkonte menjëherë në Slloveni, siç e kishin këshilluar mjekët në Zagreb, por ajo nuk e bëri këtë në heshtje, duke i mohuar publikut informacionin se askush në Kroaci nuk mund t’i sigurojë asaj një të drejtë të rregulluar me ligj – të drejtën e abortit.

Guximi i Mirela Çavajdës na detyron të kundërshtojmë gjithmonë thirrjen e ndërgjegjshme hipokrite të njerëzve që bënë betimin e Hipokratit dhe që tani po i referohen Biblës.

Përveç torturave të mundësuara nga sistemi dhe dhimbjeve personale, pas rastit të Mirela Çavajdës, mbetet pyetja – pse duhet të luftojmë ende për të drejtat tona të vjetra dhe pse shteti mendon se ka të drejtë të vendosë për jetën dhe trupin riprodhues të një gruaje.

Në Bosnje dhe Hercegovinë, ndoshta falë përqendrimit në interesat jetike kombëtare dhe në frymën e politikave tona etnocentrike, e drejta e abortit nuk vihet ende në pikëpyetje; por është çështje ditësh kur në frymën e radikalizimit total të së djathtës do t’i vijë radha dhe brenda tre korpuseve kombëtare do të ngrihet çështja e “mishit të ardhshëm për top”, duke shprehur papritur një interes për jetën e fëmijës më parë se fëmija të bëhet i tillë, ndërkohë që është ende fetus.

 

Kristina Ljevak është gazetare dhe redaktore e cila ka më shumë se njëzet vjet që punon në mediat vendase dhe rajonale. Ajo është një feministe dhe një aktiviste LGBT