Politika e vendosi kombin, përkatësinë me fenë dhe partitë politike përpara çdo cilësie dhe talenti njerëzor. Ivica Osim ishte sigurisht një nga ata që nuk pranoi të abonohej në këtë modë.

 Dzevdet Tuzlic

Kur qajnë “kopshtet e habitura”, siç thoshte Baseskija, dhe kur qajnë njëlloj në Japoni, Austri dhe Bosnje-Hercegovinë, atëherë është pa dyshim një dhimbje globale. Ashtu si titulli i këngës që përfaqësonte B&H e shkatërruar nga lufta në Festivalin e Këngës në Eurovizion të vitit 1993, “gjithë dhimbjet në botë” u ndjenë më 1 maj 2022 nga të gjithë ata që ose e kishin dëgjuar ose njohur njeriun e jashtëzakonshëm, ekspertin e futbollit dhe strategu, Ivica Osim.

Ai ka kaluar në “anën tjetër të gëzimit” dhe madhështia e tij, cilësitë njerëzore dhe magjia e futbollit që mbante si lojtar dhe si trajner, kanë lënë gjurmë të përhershme, na la me besimin se realiteti politik i Ballkani duhet të marrë rrugë të ndryshme, që të gjithë acet e futbollit, të gjithë ata që erdhën në Rrugicën e të Mëdhenjve në Sarajevë për t’i dhënë lamtumirën Osimit për herë të fundit nga Zagrebi, Beogradi, Lubjana, Spliti, Maribori, Podgorica, Mostari… ata janë pishtarë të miqësisë dhe dashurisë që i kishte shuar realiteti i ri gjeopolitik, ose më saktë, ishte shtypur, duke kërkuar një mënyrë për t’u shfaqur në veprim. Duke bërë homazhe në hijet e Ivica Osim, ata bënë një lëvizje të rëndësishme, një sinjal i rëndësishëm.

Vdekja e Osimit vuri në provë edhe politikën, ditën kur u bë lamtumira e fundit e legjendës së futbollit të B&H.

Ata shtynë të jenë në “rradhët e parë”, për të treguar se politika ka shpirt dhe kamerat ishin aty për ta regjistruar, madje dhanë sugjerime se si të kthehej në “performancë” kortezhi i trishtë i admiruesve të Ivica Osimit nëpër qytet duke u shtrirë nga stadiumi i Grbavicës deri te varrezat e qytetit të Bare.

Fatmirësisht, familja nuk e pranoi këtë, ndaj Osimi na la me dinjitet si në jetë.

Ai na la, një figurë unike e autoritetit që u largua nga kryesimi i ekipit kombëtar jugosllav në maj 1992 si një protestë personale kundër borive të luftës së të keqes që ishin më të zhurmshme në B&H.

Autoriteti i tij ishte vendimtar kur iu dha besimi për të zgjidhur krizën më të madhe në futbollin e Bosnjë-Hercegovinës së pasluftës – kërcënimin e pezullimit të Federatës së Futbollit. Osimi ishte një zgjidhje jetëshpëtuese, ai arriti të rikthejë në rrugën e rikuperimit “më të rëndësishmet nga më pak të rëndësishmet”. Pas kësaj, ai u bë president nderi i organizatës së futbollit ombrellë, por shpesh kritikoi punën e saj. Ai ngriti zërin kundër ndërhyrjeve politike në futboll.

Oh sa larg është dita kur të gjitha idetë e Osimit do të marrin jetë.

A do ta bartin pishtarin e tij pasardhësit dhe pasuesit e tij në të gjithë Ballkanin!?

Kur lufta u zhvendos në rrethinën tonë, veçanërisht në B&H, shumë po qanin në heshtje, të tjerët po bërtisnin nga lumturia vrastare…

Më pas lufta përfundoi, duke lënë shumë vatra zjarri të fikur dhe shumë adresa pa banorët e dikurshëm.

Gjithçka u prish dhe kujtimi i një kohe tjetër kur të gjithë kishin qenë bashkë mbetet.

Si mund t’i kthejmë njerëzit në “normalitetin e vjetër”?

Si mund t’i shërojmë plagët e luftës? Në B&H, por edhe në Ballkan…

Gjithçka filloi me turp përmes kulturës dhe sportit, e ndonjëherë edhe përmes bashkëpunimit ekonomik. Lidhjet e vjetra u rivendosën dhe u bënë të reja.

Politika e vendosi kombin, përkatësinë me fenë dhe partitë politike përpara çdo cilësie dhe talenti njerëzor. Ivica Osim ishte sigurisht një nga ata që nuk pranoi të abonohej në këtë modë.

Ai ishte i pari mes të barabartëve.

 

Dzevdet Tuzlic, Gazetar i B&H me përvojë dekadash në radio, televizion dhe media të shkruar