Për Gjukanoviqin, situata tashmë po bëhet logjikisht e paqëndrueshme. Nëse kjo vazhdon, shansi i tij i vetëm është të fluturojë, diku larg…

Brano Mandic

Mënjanë çdo gjë tjetër, nuk mund ta kuptoj se si, pas tridhjetë vjetësh, Milo Gjukanoviç arrin t’i bëjë njerëzit ta besojnë atë vetëm nga fjalët e tij. Gjysmë viti më parë, kabineti i të përmendurit Gjukanoviç – i njëjti që hapi llogari në Ishujt e Virgjër përmes pesë kompanive amë – lëshoi një deklaratë se si presidenti u, ëm, vaksinua.

Kjo është e pritshme dhe e lavdërueshme, dhe do të ishte akoma më shumë nëse Gjukanoviç, si gjithë të tjerët, do ta ndante lajmin e mirë me një foto bashkëngjitur. Ju tashmë i njihni ato imazhe të mërzitshme: një bust i një politikani pa kravata, me kokën e përkulur në një lloj sallë sporti, me një biceps të dobët, duke ngulur sytë në dysheme. Këto imazhe i kam në kokën time për shumë liderë të Ballkanit të gëzuar – përveç Gjukanoviqit. Dhe unë nuk kam një foto të tij për arsyen e thjeshtë se kjo foto nuk ekziston.

Unë jam larg nga të shprehurit e dyshimeve se Gjukanoviç dhe gruaja e tij Lidija janë pjesë e nëntokës kundër vaksinimit, thjesht nuk kam të drejtë ta bëj këtë, sepse kjo nuk do të ishte gjë tjetër veçse një histori fantazmagorike e mbështjellë me probabilitet pikant tavernash. E kam edhe më pak të drejtë për këtë po të kemi parasysh se lideri i antivaksinimit mbitokësor dhe fenomen mjekësor, kryeministri Zdravko Krivokapiq, është në krye të Qeverisë së Malit të Zi me 283.4 antitrupat e tij.

Megjithatë, vaksinimi i matur i Gjukanoviçit është i rëndësishëm për mua për një arsye tjetër, si një simptomë e kalimit të fuqisë së tij të vërtetë. Për shkak se askush nuk gërmoi thellë, askush nuk kërkoi më shumë prova, sikur publiku rudimentar malazez mbeti pa topa në përgjigje të mungesës së lartpërmendur intriguese. Njerëzit vetëm thanë, gjithçka është mirë Milo, ne pamë bicepsin tuaj kur ishit kapiten në Kupën e Botës së shportës së veteranëve në Montecatini dhe u ktheve nga Italia me një medalje të artë. E besojmë fjalën tënde, njeriu ynë dymetërsh, por tani kemi gjëra më serioze për t’u shqetësuar.

A ka një fat më të keq për një lider sesa që dikush t’i heqë qendrën e vëmendjes, nga e cila ata veprojnë? A ka gjë më të tmerrshme për një shef politik sesa të lokalizohet në pushtetin e tyre, aq sa skandalet kalojnë njëri pas tjetrit në qiellin mediatik malazez, por sipas ndonjë sistemi gradual me indikacione të qarta dhe të parashikueshme. Gjukanoviç nuk e ka më atë erosin gjysmëperëndi që zgjidh ose thyen gjithçka në një çast. Jo – akuzat, faturat dhe letrat offshore po grumbullohen me dembelizëm, në to përmendet Gjukanoviç, por ai nuk është më pika centrifugale e shpimit të hapësirës politike malazeze, e vetmja pikë rreth së cilës rrotullohet gjithçka.

Kjo është ndoshta arsyeja pse askujt, përveç atyre më të papunëve, nuk i intereson nëse presidenti është vaksinuar me të vërtetë apo jo.

Vetëm një ditë më parë, Gjukanoviç u përmend në Palermo, në rast se dikujt i intereson ende. Dokumentet e gjykatës thonë se ai dyshohet se i ka ofruar shërbime bankare një manjati shqiptar nëpërmjet vëllait të tij. Nuk do të ishte aq interesante nëse manjati nuk do të ishte ndjekur penalisht për pastrim parash dhe nëse ai nuk do të thoshte në telefon se banka vëllazërore e Gjukanoviçit do t’i hapte dyert dhe presidenti i Malit të Zi do të ishte borxhli.

Një tjetër skelet nga dollapi i familjes, asgjë madhore. Por situata thjesht po bëhet logjikisht e paqëndrueshme për Gjukanoviçin. Nëse kjo vazhdon, shansi i tij i vetëm është të fluturojë për në Mauritius, të mbledhë vezët e gjembave të detit ose ndonjë specie tjetër endemike, të investojë në lëvizjen mjedisore dhe të shlyejë mëkatet e së kaluarës në sfondin e samitit të Glasgow. Vëllai i tij Aco tashmë ka investuar në Kishën Ortodokse Serbe, kështu që ai nuk mund ta bëjë këtë, nuk mund të kesh dy dhurues nga e njëjta familje.

Mund të ishte më mirë nëse lideri do të rikthehej në një univers tjetër, sepse në këtë malazez, ai nuk është më aq i rëndësishëm deri në atë pikë sa të mbetet i paprekshëm.

Unë mendoj se kjo është e qartë edhe për të.

 

Brano Mandic, shkrimtar dhe kolumnist