Ne jemi po aq të shëmtuar sa mjedisi në të cilin jetojmë. Dhe kështu do të jetë, me një tendencë për t’u përkeqësuar, derisa të kuptojmë se në qendër të atij mjedisi jemi ne vetë, secili prej nesh pa përjashtim.

Borjan Jovanovski

Mjedisi është gjithçka rreth nesh. Rrethi në të cilin jetojmë, çfarë na rrethon… lumenjtë e ndotur, najlonët dhe shishet plastike të shpërndara në çdo cep të natyrës që ne njerëzit i prekim… kaosi urban… E gjithë kjo është një pasqyrë e vetvetes. . Ne jemi po aq të shëmtuar sa mjedisi në të cilin jetojmë. Dhe kështu do të jetë, me një tendencë për t’u përkeqësuar, derisa të kuptojmë se në qendër të atij mjedisi jemi ne vetë, secili prej nesh pa përjashtim.

Problemi ynë më i madh është refuzimi i vazhdueshëm për të parë veten në dhomën e pasqyrave, në të cilën kudo që kthehemi shohim një imazh të shëmtuar që është një pasqyrim i vetvetes. Në një përpjekje të dëshpëruar për të mos pranuar këtë realitet të dukshëm, ne vazhdimisht kërkojmë armiq apo dikë që të fajësojmë. Eshte bukur te rrish ne kafe e te ankohesh per korrupsion, deri të nesërmen, para kafes së rradhës, kur tundim trungun e familjes për të gjetur një të afërt të këtij apo atij personi, që do të na ndihmonte të shkonim te mjeku, të marrim nje kartë ID, për të marrë leje ndërtimi. Si gazetar takoj shpesh të njohur që ankohen për korrupsion apo probleme të tjera me administratën apo pushtetin politik. Por, kur i kërkoj dikujt të flasë publikisht për të, në mënyrë që të publikohet dhe kështu të komprometohet gjeneratori i korrupsionit, më refuzojnë me justifikimin se ‘e dini, tani nuk është koha… ndoshta më vonë’, por më vonë kuptoj se i njejti person që ankohet po përpiqet të korruptojë dikë tjetër për të përfunduar punën, pa kuptuar që pikërisht ajo pjesë e qarkullimit të qelizave malinje kalon nëpër poret më vitale të strukturës shoqërore.

Pritja e ndonjë partie/autoriteti si një ‘deux ex Machina’ që do të zgjidhë me magji të gjitha problemet tona merr përmasat e teatrit të absurdit dhe leximit të tij më të njohur ‘Duke pritur Godot’. Duke refuzuar të pranojmë imazhin tonë në pasqyrë, ne projektojmë nevojat e qenies sonë ashtu siç është, të cilat materializohen në ofertën që marrim në serinë e cikleve zgjedhore që nuk ndryshojnë kurrë asgjë.

Ndryshimi është i mundur vetëm kur ne e pranojmë realitetin për veten tonë dhe kur, me këtë njohuri, hapim debatin për atë që bëjmë për veten tonë, për të ardhmen tonë, për fëmijët tanë dhe për gjithçka për të cilën flasim shpesh në një kontekst krejtësisht patetik. Këto ditë më dha shpresë një episod në Agjencinë e Navigacionit Ajror, ku një ose më shumë parti në pushtet, u përpoqën të anulonin konkursin e organizuar nga një firmë konsulente daneze, e cila, duke bërë detyrën e saj në konkurs, zgjodhi më të mirën midis konkurrentëve. Të pakënaqur me rezultatin, ‘përkëdhelësit’ e partive politike u ankuan se ishin refuzuar, kështu që mentorët e tyre politikë, për të demonstruar se kush është ‘kryetari në fshat’, vendosën ta anulojnë konkursin dhe ta përsërisin në mënyrë që kafshët shtëpiake të marrin atë që u takon sipas meritave të tyre në parti. Përballë agresionit të shëmtuar politik ndaj profesionit, një grup kontrollorësh të trafikut ajror kërcënuan se do të jepnin dorëheqjen nga puna nëse konkursi anulohej me kërkesë të partive politike. Qëndrimi i tyre i vendosur dhe parimor fitoi popullaritet, pas së cilës politikanët u tërhoqën. Me pak guxim, integritet dhe përgjegjësi, gjërat ndryshojnë shpejt dhe ambienti bëhet ndryshe. Këto cilësi njerëzore janë brenda nesh. Nëse i njohim, imazhi në pasqyrë do të bëhet më i bukur.

 

Borjan Jovanovski, gazetar i njohur me përvojë pune disa dekadash në media