Ne mund të flasim vetëm për ndarjen e atyre që ende besojnë në detyrën e gazetarisë dhe atyre që me vetëdije, dhe për arsye fitimprurëse, hoqën dorë nga profesioni i tyre dhe u shndërruan nga gazetarët në PR, lexues të deklaratave dhe zëdhënës të qeverisë.

 Zoran Kesic

 Sot na bashkohet kolegu ynë Milan Jovanovic, gazetar i portalit të lajmeve Zig nga Grocka, për të diskutuar problemet më të mëdha me të cilat përballen sot gazetarët e pavarur.

-Zoti Jovanovic, si koleg, a mund të na thoni shkurtimisht se çfarë pengesash keni hasur ose po hasni në punën tuaj gazetareske?

-Si rezultat i raportimit tim për aktivitetet korruptive të kryebashkiakut, shtëpia ime u dogj ndërsa isha në të me familjen time, dikush qëlloi në derë, me sa duket për të na penguar të largohemi nga shtëpia të gjallë.

-Faleminderit Milan, tani do të bëjmë një pushim të shkurtër komercial, qëndroni me ne për parashikimin e motit dhe segmentin tonë sportiv.

Për fat të mirë, kolegu im Milan Jovanoviç mbijetoi, dhe (për një mrekulli) të gjitha zyrat e redaksive të televizioneve H1 dhe Nova S janë ende gjallë, si dhe gazetarë të Danas, revistave javore NIN dhe Vreme, portale kërkimore KRIK, CINS, BIRN dhe disa shtëpi të tjera mediatike, gazetarët e të cilëve etiketohen si “tradhtarë vendas”, “mercenarë të huaj”, “shkatërrues të shtetit”, “krijues të kaosit”, “anti-serbë”, apo edhe “duan të dëmtojnë presidentin dhe këtë familje ‘; këto janë etiketa të prodhuara çdo ditë, dhe nga nëpunësit më të lartë civilë dhe mediat e tyre.

Gazetarët e pavarur në Serbi nuk janë gazetarë, por armiq.

Fotografitë e tyre publikohen pothuajse si urdhër arresti në tabloide, dhe mysafirët që shfaqen në kanalet televizive të njohura u mundësohet të ofendojnë kolegët e tyre nga mediat e pavarura në mënyrat më vulgare.

Qeveria, në bashkëpunim me mediat e shumta që kontrollon (përfshirë absolutisht të gjitha televizionet me frekuencë kombëtare), në një mënyrë shumë tendencioze, sistematike dhe të përkushtuar, i shpall mediat e pavarura si ‘media opozitare’, duke krijuar kështu një ndarje të rreme midis mediave pranë qeverisë dhe mediave pranë opozitës.

Një ndarje, natyrisht, ekziston dhe unë nuk kam asgjë kundër saj, përkundrazi.

Më pëlqen fakti që jam në anën e djathtë, vetëm se kurrë nuk është, as nuk mund të jetë, ‘ana e opozitës’.

Është gjithmonë dhe ekskluzivisht ana e së vërtetës. Ana e drejtësisë, arsyes, logjikës dhe e një lufte të pafundme kundër gënjeshtrës, injorancës dhe së keqes. Dhe në rastin e shfaqjes sonë, është pak shaka dhe të bësh një budalla, edhe pse shumë më kanë paralajmëruar të mos këndoj në shfaqje, pasi me sa duket nuk jam shumë i mirë në të.

Prandaj është një anë e përgjegjësisë shoqërore dhe e punës në interes të publikut.

Unë mendoj se kjo është gazetari.

Dhe kështu, ne mund të flasim vetëm për ndarjen e atyre që ende besojnë në detyrën e gazetarisë dhe atyre që me vetëdije, dhe për arsye fitimprurëse, hoqën dorë nga profesioni i tyre dhe u shndërruan nga gazetarët në PR (ekspertë të marrëdhënieve me publikun), lexues të deklaratave dhe zëdhënës të qeverisë.

Dhe kjo është arsyeja pse, në vend të problemeve me të cilat përballen sot gazetarët e pavarur, më mirë do të trajtoja problemet me të cilat ballafaqohen ata që kanë hequr dorë nga gazetaria, ata që pretendojnë se janë gazetarë, ata që janë të detyruar të gënjejnë çdo ditë.

Pyes veten se sa stresuese duhet të jetë të drejtosh programin e mëngjesit në Pink TV, për shembull.

Cili është mendimi juaj i parë kur hapni sytë?

Është një mëngjes me shi, gri dhe i neveritshëm, dhe unë duhet të shkoj në studio dhe të them gjëra që i di që nuk janë të vërteta.

Dhe më e keqja, qindra mijëra njerëz do të më shohin duke e bërë atë. ‘

Dua të them, ndoshta është pak më e lehtë kur mëngjesi i dhënë është me diell dhe i bukur. Është e mundur që ato pak orë gënjeshtra të bien më lehtë mbi ju kur të dilni nga studio televizive në dritën e një dite të këndshme.

Por përsëri, ju mund t’i shihni njerëzit më qartë në dritën e ditës.

Dikush që sapo e gënjeve do të të njohë, nuk ke frikë se do të të quajnë gënjeshtar duke kaluar në rrugë?

Disa vjet më parë, në mes të Terazijes, u përplasa me një nga mysafirët më të shpeshtë të programit të mëngjesit të Pink, redaktori i gazetës Informer, Dragan J. Vučićević. Për ata që nuk e dinë, ky njeri është një metaforë dhe mishërim i kuazi-gazetarisë, kryqëzimi i personave që konsiderohen të papërshtatshëm dhe një thyerës rekord në publikimin e lajmeve të rreme.

Ndërsa e pyeta pse po bënte atë që po bënte dhe ndërsa më dha një lloj kundër -akuze si përgjigje (në çdo rast një bisedë e pakuptimtë), disa të rinj më bërtitën me zemërim kalimthi : ” Pse po flisni me atë …(fyerje). A nuk keni turp? ‘

Vetëm imagjinoni: ne jemi në qendër të qytetit, para redaksisë së atij ‘kolegu’, në një vend ku një në dhjetë persona është anëtar i partisë që ‘kolegu’ e përkrah me gjithë zemër, do të ishte e pritshme që ky skenar të ndodhte anasjelltas.

‘Kolegu’ më flet mua dhe dikush i ankohet se pse është duke folur me një tradhtar, një mercenar të huaj, një nxitës kaosi …

Realiteti, megjithatë, është i ndryshëm nga ai që e paraqet ky ‘koleg’ dhe ‘kolegë’ të tjerë. Realiteti është se, pavarësisht shpëlarjes së trurit, ekziston ende një vetëdije se kush është gazetar dhe kush është tradhtar i profesionit, nëse pajtohemi që profesioni ynë është në thelb një kërkim për të vërtetën.

E vërteta është se, pavarësisht nga e gjithë pasuria, apanazhet dhe posteve që ‘kolegët’ arrijnë të marrin gjatë periudhës së fitimit të parave në kurriz të bindjes dhe përsëritjes së papagallit të rrëfimeve të përditshme dhe javore të qeverisë, ata do të mbahen mend për atë që ata bënë dhe si e bënë atë.

Dhe kjo është arsyeja pse pozicioni i gazetarëve, pavarësisht se sa ata mund të jenë në skajet e ekzistencës, në kuptimin e plotë  të  fjalës (thjesht pyesni Milan Jovanoviç), është shumë më i rehatshëm në planin afatgjatë sesa pozicioni i ish -gazetarëve, servilëve të sotëm.

Ajo që po bëjnë gazetarët e pavarur sot, gjatë një prej kohëve më të vështira në profesionin e tyre, do të jetë një kujtim i ndritshëm nesër. Një kujtim krenar, si për pasardhësit e tyre, ashtu edhe për vetë profesionin.

Nga ana tjetër, të tjerët do të përpiqen të mbulojnë, varrosin dhe kamuflojnë keqbërjet dhe tradhtinë e tyre. Disa do të kenë sukses.

Rruga, megjithatë, e ka këtë zakon të kujtohet.

Dhe ditët në këtë vend mund të jenë shumë të bukura dhe me diell.

Qartësia e pamjes – shumë e mirë.