Teorikisht është e mundur që pikërisht në këtë moment, diku në Indi, një redaktor rajastani i një portali rajonal për situatën në afërsi të tyre, po mpreh stilolapsin e tij kolumnist, duke informuar lexuesit për një besim të pabesueshëm diku në Europë.

Voja Zanetiç

Ne do të hapim reflektimet tona mbi Ballkanin e Hapur me një histori të vërtetë nga Rajastani, në Indinë e largët.

Rreth një e treta e rrugës përgjatë autostradës midis, për shembull, Pali dhe Jodpur, është një vend që udhëtarët me njohuri do ta njohin për shkak të një motoçiklete të vjetër Royal Enfield Bullet 350 metra kub, të zbukuruar me lule dhe të përshtatur nga një vitrinë e madhe xhami. Ky është një tempull miniaturë i ndërtuar për nder të të riut të ndjerë Om Sing Ratore, i cili u përplas me një pemë, me shumë gjasa nën ndikimin e alkoolit, në vitin 1988 dhe vdiq në vend.

Legjenda thotë se motoçikleta që drejtonte Om u hoq nga vendi i aksidentit dhe u dërgua përsëri në komisariat, por më pas u zhduk nga komisariati gjatë natës, për t’u rishfaqur pranë pemës ku përfundoi udhëtimi tragjik. Policia e hoqi edhe një herë, por rikthimi i mrekullueshëm në pemë ndodhi sërish, kështu që policia supersticioze indiane e la motorin në këmbë pikërisht aty ku përfundoi jeta e shoferit të saj. Prej gati tre dekadash e gjysmë, atë vend dhe atë motoçikletë e vizitojnë pelegrinë të shumtë nga e gjithë India, për të përmbushur dëshirat e tyre, kryesisht lidhur me trafikun dhe udhëtimin. Rituali fetar i detyrueshëm më i zakonshëm është një dolli me një pije të fortë alkoolike, ndoshta në kujtim të shkaqeve tragjike të këtij aksidenti trafiku.

Të paktë janë ata që pretendojnë se e kanë parë motorin të ndizet vetë më 5 maj, në përvjetorin e aksidentit dhe të xhironte për disa minuta. Motori xhiroi në vend, natyrisht.

* * * * * *

Teorikisht është e mundur që pikërisht në këtë moment, diku në Indi, një redaktor rajastani i një portali rajonal për situatën në afërsi të tyre, po mpreh stilolapsin e tij kolumnist, duke informuar lexuesit për një besim të pabesueshëm diku në Europë.

Në fakt, në vendet përreth autostradës E-75 – Rajastani i habitur dhe lexues të tjerë rajonalë indianë mund të lexonin – ka pasur një besim të përbashkët për dekada që vendet e Ballkanit Perëndimor një ditë do t’i bashkohen Bashkimit Europian. Me besim në fuqitë magjike të vlerave të fjetura europiane, pelegrinët e shumtë nga Brukseli vizitojnë rajonin dhe bëjnë dolli për procesin e anëtarësimit, për të përmbushur dëshirat supersticioze kundër ndikimeve malinje ruse dhe kineze në këtë pjesë të Europës.

Por duke qenë se vendet e Ballkanit Perëndimor, njëlloj si i ndjeri Om Sing Ratore, hasën në pengesa në rrugën e tyre drejt BE-së, ishte e nevojshme të gjendej një mjet transporti që, si plumbi i shenjtë i lartpërmendur, do të niste për mrekulli motorrin e integrimit europian. Të paktën ndonjëherë, qoftë edhe në vend. Dhe pastaj u shfaq në mënyrë magjike Ballkani i Hapur, “Om Baba i Europës Juglindore” – një kolumnist rajastani do t’ua afronte këtë besim të pazakontë lexuesve të tij, të cilët tashmë janë njohur me faktin se një rrugë për diku mund të përfundojë lehtësisht në një vitrinë xhami të zbukuruar me lule.

Pushoni në kilometra.

* * * * * *

Mënjanë Indinë, Ballkani i Hapur do t’i përshtatej më mirë emrit Ballkan i mbyllur. Kjo mund të bëhet, për shembull, në kujtim të Kryeministrit grek Mitsotakis, i cili deklaroi pak ditë më parë se vendet e këtij rajoni duhet të anëtarësohen në BE në vitin 2033. Së bashku me vërejtjen se, dhe unë citoj, “ajo datë është ambicioze por realiste”. Fundi i citatit. Ky optimizëm i përzemërt burokratik konfirmoi se Bashkimi Europian, në fakt, është ende i mbyllur për Ballkanin e Hapur, i cili më pas, në fakt, bëhet Ballkani i Mbyllur i propozuar së fundmi. Dhe me të gjitha tiparet e tjera të mundshme pozitive, ky komunitet i mbyllur e ka atë që është shpirtërisht më pozitive dhe më e rëndësishmja: në thelb ai përfaqëson një shoqatë fetare të të gjitha besimeve lokale se një territor në mes të diçkaje mund të jetë lehtësisht dhe shpejt i integruar në atë diçka. Dhe nëse shohim nënshkruesit e marrëveshjeve të reja të Ballkanit të Hapur (dhe të Mbyllur) duke lexuar Marrëveshjet e Shenjta dhe Grupet, të veshur me uniforma blu të kishës, me kolonën zanore të Odës së Gëzimit nga një kor që mërmëriti, atëherë do të dini se feja moderne më në fund ka marrë formën e saj formale. Duhet ta urojmë edhe besimtarët, sepse nuk kanë mbetur shumë tani.

Pesë mijë kilometra larg nga Rajastan.

Në zemër të një Europe shumë të largët.