Komuniteti LGBT+ dhe individët brenda tij kanë të drejtë të kenë të drejta të garantuara. Dhe askush nuk ka të drejtë t’i mohojë ato të drejta. Për shembull, nga e drejta për sigurim tek e drejta për tubim.

Voja Žanetić

Në numrin e ri të Vicinity, ne shqyrtojmë se si dhe nëse të drejtat e komunitetit LGBT+ dhe individëve brenda tij respektohen, mbrohen dhe përmirësohen në rrethin tonë.

Do të ishte një fillim logjik i kësaj rubrike të deklarohej se të drejtat e të gjitha komuniteteve dhe individëve – pjesëmarrës legjitimë dhe ligjorë në çdo hapësirë shtetërore të organizuar me ligj – duhet të respektohen. Çdo shtet demokratik që nuk e bën këtë po e mohon veten. Pikë. Mund ta mbyllim këtu, por mund të themi edhe disa gjëra të tjera.

Për shembull. Bashkimi me diçka që është e organizuar politikisht dhe ekonomikisht – nëse një vend vendos të ndërmarrë një hap të tillë – nënkupton që vlerat dhe standardet e gjësë së cilës duam t’i bashkohemi (ose jemi bashkuar tashmë) duhet të respektohen. Çdo vend që do të dëshironte, për shembull, të hynte në një bashkim politik dhe ekonomik me Afganistanin e sotëm, duhet të zvogëlojë me kalimin e kohës numrin e karrigeve të shkollës, në mënyrë që të zbatojë siç duhet standardet që i referohen faktit që fëmijët femra nuk mund të shkojnë në shkollë. Nga ana tjetër, ky kriter specifik vlerash nuk është i nevojshëm për përafrimin me Bashkimin Europian, por të gjitha kriteret që janë të kundërta në karakter. Përfshirë që komuniteti LGBT+ dhe individët brenda tij kanë të drejtë të kenë të drejta të garantuara. Dhe askush nuk ka të drejtë t’i mohojë ato të drejta. Për shembull, nga e drejta për sigurim tek e drejta për tubim.

Mund ta mbyllim edhe këtu. Por ne mund të vazhdojmë, vetëm që asgjë të mos mbetet e paqartë, dhe të themi se çdo mosrespektim i logjikës së lartpërmendur tregon ose mungesë dëshire për rreshtimin në fjalë ose mungesë dëshire për ekzistencën e një shteti funksional. Ose të dyja.

Aq sa është e nevojshme për këtë rubrikë hyrëse është thënë tani. Por le të bëjmë diçka tjetër tani, që të mos e përfundojmë shumë shpejt.

* * * * *

Siç e dimë, koha ka një zakon të pakëndshëm që kalon. Në këtë kuptim, ka kaluar mjaft kohë që kur kjo afërsi ballkanike u përball me një bollëk të të drejtave të barazisë postkomuniste. Ishte shumë kohë më parë, me të vërtetë.

Ndërkohë, në pjesën tjetër të botës, globalizimi dhe liberalizmi ekonomik morën hov dhe më pas filluan të lëkunden; rrjetet sociale të rrjetëzuara nëpër internet dhe bashkë me to të gjitha gjërat histerike që priren t’i shoqërojnë; ndryshimet e dukshme klimatike kanë sjellë migrimin (përveç shqetësimit dhe frikës); pabarazia ekonomike është rritur, duke implikuar punën moderne të skllevërve – e quajtur me dashuri Precariat – si shkak dhe pasojë. Në një botë ku asgjë nuk është më njësoj, “asgjë nuk është njësoj” është bërë një frazë tërheqëse. Kërkojmë falje për përdorimin e tij.

Kjo botë e re e guximshme, produktive dhe krijuese, ka krijuar dhe rritur numrin e minoriteteve që, për një arsye ose një tjetër, pak a shumë në mënyrë të justifikuar, ndihen të kërcënuar. Madje disa mazhoranca, duke gjykuar nga ajo që shohim dhe nga disa literature të reja për këtë temë, u gjendën në kërkim të mbrojtjes së të drejtave të tyre. Ka gjithnjë e më shumë luftëtarë për liri të ndryshme dhe gjithnjë e më pak hapësirë të lirë që objektivisht duhet të japë. Pra nevoja për liri lind në vende të papritura: liria nga vaksinimi, nga rrumbullakësia e planetit tokë, nga sundimi i njeriut-zvarranikëve. Dhe ka transmetime të vazhdueshme të drejtpërdrejta të luftës për liri nga ngushtësia perandorake, liria nga lidhja planetare, madje edhe liria nga liritë dhe të drejtat e dhëna më parë.

* * * * *

Me sa duket është koha që kjo kolonë të përfundojë. Por para kësaj, ky përfundim i ri dhe përfundimtar duhet të deklarojë se “rivali” kryesor i komunitetit LGBT+ nuk është më vetëm shoqëria konservatore monolite ose një shtet anakronik kokëfortë. Në vitin e njëzet e dytë të këtij shekulli të pazakontë, hiperprodhimi i sipërpërshkruar i komuniteteve pakicë dhe libertariane (të vërteta apo të rreme) çoi si pasojë në ngopjen e “furnizimit” në një lloj “tregu” të luftës për të drejta. Dhe rezultati i gjithë kësaj mund të jetë shkak për shqetësim: indiferenca e shtuar e një qytetërimi të hutuar, globalisht dhe lokalisht. Kur ka kaq shumë për të zgjidhur, është mirë të mos zgjidhni asgjë, përfshirë të drejtat e komunitetit LGBT+.

Për të cilën po flasim sot.

Pas përfundimit të kësaj kolone.