Ka ardhur koha të korrigjojmë thënien se “bota mbështetet tek të rinjtë”. Sepse kjo nuk është e vërtetë – ata kanë vetëm aq nga bota sa ne, pleqtë, u kemi lënë atyre. Dhe ne i lamë ata me rrëmujë.

Voja Žanetić

Një nga monumentet më të nevojshme në botë është një pllakë e madhe mermeri, e vendosur mbi nivelin e supozuar të ujit në planet kur përfundon ngrohja globale. Duhet të thotë “Më fal”. Nëse asgjë, do të ishte mirë që ata që jetojnë atëherë ta dinë se ne, duke jetuar në të tashmen, e dimë se çfarë kemi bërë gabim. Dhe të paktën për këtë na vjen keq.

Dhe ne kemi arsye për të kërkuar falje. E prishëm klimën, ia lamë demokracinë parave dhe interesave si kurrë më parë, ne që kemi ushqim për të ngrënë hedhim më shumë se sa kemi ngrënë, prodhojmë më shumë se sa kemi mundësi të blejmë dhe shpenzojmë, ndotim dhe shterojmë të njëjtin planet që e kemi mbipopulluar. Ne e pasurojmë popullarin, i bëjmë të pasurit popullor dhe i bëjmë politikanët – klasën e mesme gjithnjë e më të padenjë mes dy të mëparshmeve – më të pasur dhe më të popullarizuar se kurrë, duke i kthyer familjet dhe pasardhësit e tyre në bartës të ripërtëritjes së këtij feudalizmi fatkeq në zhvillim.

E gjithë kjo, natyrisht, mbështetet me kushtin që gishti i lartpërmendur, i përdorur për të nisur luftërat dhe bombat, i cili shumë shpesh nuk ngjitet fare me dorën – të ndalojë së kruari. Në kozmosin e përtacisë së tyre të plotfuqishme, të paktën disa prej tyre po mendojnë pikërisht tani nëse mund të prekin akoma atë çelës që nuk është lejuar të rrokulliset deri më tani. Unë mendoj se në atë mënyrë do të dërgoheshin në vdekje aq shumë njerëz sa të konsiderohet sakrificë e denjë për vetë finalitetin tonë.

Siç thamë, bota mbështetet tek të rinjtë. Cila botë? Kjo?

Bum.

* * * * *

Bota dhe vendet në të drejtohen aktualisht nga – le të jemi të sinqertë – kryesisht pleq shumë ambiciozë e egoistë. Duke u kapur me lakmi pas shumë pushteti, ata aktualisht po aktualizojnë qëllimin idiot për të lënë pas vetes së tyre të shpenzuar prej kohësh një të ardhme që ata personalisht as e kishin dhe as nuk mund ta imagjinonin. Rrjedhimisht, politika ndërkombëtare tani është, në masën më të madhe, një thirrje e mbështetur me armë për potencë të humbur, ndërsa ekonomia ndërkombëtare është një grumbullim i thjeshtë parash në llogaritë e atyre që nuk do dhe nuk mund t’i shpenzojnë ato në njëqind jetë. Në fakt, as në një jetë, e cila po shpenzohet me shpejtësi teksa flasim.

Prandaj, tema e këtij numri të revistës sonë të portalit – që flet për pjesëmarrjen e të rinjve në jetën politike – mund të ndryshohet, të paktën për hyrje. Le të mendojmë lirisht se sa e nevojshme është që të moshuarit të marrin pjesë në politikë. Në krye me nënshkruesin e këtyre rreshtave.

Aspak? Po, aspak.

Ageizmi? Po sigurisht.

Dhe ndoshta nuk mjafton.

* * * * *

Atëherë, si mund të menaxhohet një planet në të cilin ata që vdesin (ose ata me frikën e vdekjes të transpozuar në një krizë komplekse të moshës së mesme) përcaktojnë se sa gjatë dhe sa do të jetojnë të tjerët? Ajo menaxhohet duke ia dorëzuar menaxhimin (dhe sigurisht të drejtën ekskluzive për të votuar) të gjithë atyre që nuk kanë frikë nga varri, harresa, apo ndërprerja e çdo pushteti – nga ideologjik në fizik. Për të gjithë ata që do të krijojnë botën sipas viteve në vazhdim, familjet që do të krijojnë, punë që do të bëjnë pa punë skllevër, shëndet që nuk do të shkojë dëm nga tymrat dhe depozitat e hiperprodhimit dhe hiperkonsumit. Për të rinjtë, pra. Dhe vetëm ata.

Dhe nëse dikush mendon se të moshuarit ende e dinë më mirë, thjesht shikoni lajmet e këtyre ditëve – merrni parasysh situatën nga Jemeni në Ukrainë, thithni opinionet nga mediat sociale për çështje që variojnë nga vaksinimi deri te forma e vendit. Ose matni akullin në kapakët polare ose mendoni për këtë, verën e kaluar, më të nxehtë që kur janë matur temperaturat. Nëse dikush mendon se bota përreth nesh, pavarësisht gjithçkaje, nuk duhet të udhëhiqet ekskluzivisht nga njerëzit që do të vazhdojnë të jetojnë në të, ai duhet të gjejë një pamflet tjetër, krejtësisht të ndryshëm në përmbajtje dhe më pak të zemëruar qëllimisht.

Sepse ky i ka ardhur fundi.

Kjo është e gjitha për të rinjtë në politikë.