До подобро разбирање, до почитување на различното и до подразбирачкото почитување на правата; до сѐ што ќе не направи дел од демократскиот свет. Време е демократските институции да станат традиција, а не цел до кој бавно и невешто чекориме. Потпирајќи се на традицијата на тв дијалогот „Оокружување“ ја започнуваме
Навистина, кој ни е ѓавол на нас Хрватите? Зошто од сите колективни вештини најмногу го имаме совладано кукањето? Во јавниот простор се менуваат (некои) лица и гласови, но грижите и фрустрациите на обичните, нормални луѓе, со исклучок на некоја веселба, и понатаму се исти. Копам така по компјутерот и
Но, на крајот, што останува? Секогаш останува човекот. Со своето опкружување. Затоа е пресудно да се слушаме и гледаме: свеста за Другиот е првиот чекор кон почитта. Мора Другиот да го извадите од сопствената проекција за Другиот. Другите се најопасну во нашите стравови и несовршености, а меѓу сите несовршеости најлошо
Јакнењето на радикализмот и демагогијата, падот на економијата, сиромаштијата и невработеноста како последица на историските стресови – сето она што во рамките на „новата нормалност“ може да му се случи на преплашениот развиен свет, тоа на нас новонормалните ни е мачја кашлица, која веќе многупати до сега сме ја искашлале.
Чекајќи ја вакцината, човештвото, всушност го чека новиот победник на глобалната капиталистичка сцена. А регионот го живее своето крваво минато како постојана проекција за иднината. Кога францускиот филозоф Алан Бадју од својата дефиниција на настани како нешто што го менува поредокот на законите во друштвената заедница би го набљудувал нашиот
