Dikur ekzistonte një shprehje “gjithçka ndryshon përveç klasës”. Them “ekzistonte”, sepse në ditët e sotme një klasë nuk është më klasa.

Prof. Senad Alic

Duke parë fillimet e karrierës sime profesionale në arsim, kam një ndjenjë se ndërsa do të ecja në rrugë do të mburresha me këdo që do të takoja se isha “madje” një mësues i shkollës së mesme. Isha krenar.

Me kalimin e kohës, kolegët që dilnin në pension thoshin se ishin “thjesht” mësues.

Po mendoja pse ishte e “madje” për mua dhe “thjesht” për ta.

E bëra këtë pyetje në një konferencë që diskutoi mësuesin dhe rolin e tyre. Edukimi e ndihmon fëmijën të përdorë atë që ka mësuar në mënyrë humane dhe dashamirëse. Arsimi është filtri se si do të reagojë çdo person. Gjithmonë kam përmendur shembullin e Nobelit, i cili shpiku eksplozivët për qëllime fisnike, dhe megjithatë aty ku arsimimi i prindërve dhe i shkollës dështoi, eksplozivët përdoreshin për të shkatërruar, vrarë dhe për qëllime të këqija.

Pas vetes kam 27 breza studentësh dhe jam në kërkim të rezultateve të punës sime. Takoj ish studentët e mi. Aktualisht punoj si drejtor i Shkollës së Shkencës dhe Teknologjisë në Sarajevë, eprori im është një ish-student dhe katër nga ish-studentët e mi janë në mesin e punonjësve. Mendoj se nëse do të kisha qenë një profesor arrogant, i vështirë, kokëfortë, punëdhënësi im aktual me siguri nuk do të më kishte punësuar dhe ish studentët e mi nuk do të kishin dashur të ishin pjesë e atij ekipi. Ish-nxënësit që takoj më buzëqeshin. Ka mbetur ende diçka, kjo është “madje” ime.

Gjatë gjithë karrierës sime kam punuar në disa projekte në të cilat kam njohur sistemet arsimore të vendeve të ndryshme të botës; Kam përjetuar programe ndërkombëtare të IBDP-së, programin e Kembrixhit, dhe kudo ku është një mësues – mësuesi. Kjo është universale.

Dikur ekzistonte një shprehje “gjithçka ndryshon përveç klasës”. Them “ekzistonte”, sepse në ditët e sotme një klasë nuk është më klasa. Një dërrasë e zezë dhe shkumës nuk janë më mjetet bazë për të punuar në klasë, një libër nuk është më burimi i vetëm i njohurive, nuk ka më mësim memorie. Fëmija është fokusi, por e gjen veten në një masë risive teknologjike, ndihma që ndikojnë në zhvillimin e çdo fëmije.

A mbetet ende nxënësi në fokusin tonë, a është pedagogjia ende baza e punës me fëmijën në shkollë?

Duhet të jetë. Edhe sot duhet të ketë një prekje njerëzore, kontakt të drejtpërdrejtë, një bisedë me studentin për t’i mbështetur në rritjen dhe zhvillimin e tyre. Mënyra moderne nënkupton që fëmijët të përdorin mediat sociale, burime online dhe mjete të ndryshme. E gjithë kjo ndikon në krijimin e personalitetit të një të riu, përcakton stilin e jetës, prioritetet e tij. Si reagojmë ndaj burimeve bashkëkohore që përdor një i ri, ndërkohë që sigurohemi se është në dobi të tij?

Të bësh punë edukative, them shpesh, është një “one man show”. Ne duhet të ofrojmë njohuri, cilësi, të përpunojmë metodologjinë, duhet të arrijmë tek fëmija, të jemi pjesë e procesit edukativ të një të riu.

Jo të gjithë mund ta bëjnë këtë ose e dinë se si. Në fakultetet e mësimdhënies ka gjithnjë e më pak studentë (rroga të ulëta, roli i zhvlerësuar i mësuesve, presioni i prindërve, mësuesit janë bërë punonjës administrativë). Të qenit mësues nuk perceptohet më si një “madje”, por “thjesht”, siç e thashë në fillim të këtij teksti, por unë jam një pedagog i pakorrigjueshëm, i vetëdijshëm për rolin e tij. Unë ende mendoj se të qenit mësues është një “madje” dhe se është një profesion fisnik dhe njerëzor, rëndësia pedagogjike e të cilit është zhvilluar që nga Greqia e lashtë.

 

Senad Alić, drejtor i Shkollës së Shkencës dhe Teknologjisë në Gjimnazin e Sarajevës