Projekti Vicinity i theu ato kufij, vendosi komunikim në një nivel më të gjerë, mundësoi rrjedhjen e lirë të informacionit, shprehjen e lirë të njohurive, aftësive, arritjeve dhe ekspertizës.

Dževdet Tuzlić

Edhe kur isha i vogël, duke qëndruar në oborr, shikoja në drejtim të kullës së fisnikut mesjetar Hrvoje Vukçiq Hrvatinić dhe pyesja veten se çfarë kishte pas saj. Ndonjë greminë, pyll, livadh…???

Më pas, si një skaut dhe më vonë një alpinist në shumë rrugë ecjeje, gjithmonë pyesja veten se çfarë kishte përtej kodrave. Ngjitesha dhe admiroja peizazhet e pyjeve, luginave, lëndinave. Por, gjithmonë kishte një kodër të re. Një sfidë e re. Hapësirë, horizont, pa fund.

Kështu që unë shikoja qiellin. Nuk kishte fund. Shikoja detin. Dhe atje, një tjetër pafundësi blu e detit.

Si gazetar radioje, ndjeva kënaqësinë më të madhe kur dëgjuesit u bashkuan nga afërsia e gjerë, sa më larg Sarajevës, nga Shabac, Makarska, Osijek, Bačka Topola, Prijepolje, Pljevlja…

Trajtoja subjekte nga të katër anët e botës, ddhe mblidhja të gjitha bukuritë e botës në një vend. Gjithmonë kishte bukuri në hapësirat e kulturës.

Pastaj erdhi lufta dhe shkurtoi distancat. Realiteti i ri gjeopolitik prodhoi egoizëm të çuditshëm, vetë-mjaftueshmëri, ekskluzivitet…

Nuk dua ta pranoj këtë, nuk dua të futem në këto horizonte të prera!!!

As si burrë e as si gazetar.

Për këtë të fundit më ndihmoi fakti që punoja për disa shtëpi mediatike globale.

Por shpirti është ndarë dhe kryqëzuar. Ashtu si vendi i vogël ku kam lindur, i përbërë nga dy entitete. Në njërën kam lindur, në tjetrën jetoj.

Dhe realiteti politik…? I largon këto dy gjysma të një vendi të vogël, i kundërshton, i frymëzon me urrejtje, ndaj janë bërë “më të largët” se Poli i Jugut dhe i Veriut. Afërsia ime është thyer thjesht nga politika. Dhe po bëhet gjithçka për t’u siguruar që dy pjesët e Bosnjë-Hercegovinës të qëndrojnë sa më larg njëra-tjetrës.

Thirrje me emra, akuza, krijimi i një atmosfere faji të drejtuar gjithmonë ndaj të tjerëve, relativizimi i fajit, shndërrimi i krimit në heroizëm, lavdërimi i gjithçkaje që njerëzit normalë do të kishin turp të thellë dhe do të kërkonin mënyra për t’u penduar, për të kërkuar falje.

Nëse dikush do të provonte diçka të tillë, do të shihej si tradhtar i popullit të vet.

Bilanci i frikës në një vend ku lufta përfundoi pa fitues është një armë në shërbim të politikës. Dënimet nxitëse trondisin, kanë erë si prag lufte, me kërcënime për shkëputje dhe përhapje frike.

Dhe varfëria, rritja e çmimeve dhe gjendja disfatë e arsimit, lihen nën hijen e temave të ngarkuara me nacionalizëm, kërcënime dhe akuza të Tjetrit (natyrisht, një me një shenjë tjetër kombëtare).

Në një vend ku krijohet sistematikisht një atmosferë e “atdheve rezervë”, ku njerëzit nuk brohorasin për suksesin e ekipeve kombëtare sportive, ku filmat dhe disa shfaqje teatrale i kalojnë kufijtë kombëtarë më lehtë sesa linjat ndërentitare… është vërtet e vështirë të mbijetosh.

Kjo është arsyeja pse nuk është për t’u habitur që qindra mijëra të rinj e kërkojnë lumturinë e tyre në një vend më të mirë dhe në një afërsi më të mirë.

Për mua personalisht, pjesëmarrja në projektin Vicinity ka qenë një kurë për plagën time të tmerrshme. Është e njëjta gjë për shumë të tjerë që bënë pjesë, duke shkruar rubrika dhe duke folur para kamerës për tema të ndryshme. Numri i atyre që vërtet e shohin Bosnje-Hercegovinën si një plagë, një kufizim, një unazë, një barrikadë, nuk është i parëndësishëm. Projekti Vicinity i theu ato kufij, vendosi komunikim në një nivel më të gjerë, mundësoi rrjedhjen e lirë të informacionit, shprehjen e lirë të njohurive, aftësive, arritjeve dhe ekspertizës.

Hapi horizonte që janë hapësira shprese për fatet njerëzore që aspirojnë drejt një bote pa kufij.

 

Dževdet Tuzlić, Gazetare boshnjake me përvojë dekadash në radio, televizion dhe media të shkruar