Pasi fola publikisht për rrahjen brutale të fëmijës tim, u habita që dhjetëra prindër kishin kontaktuar me mua me përvoja të ngjashme. Kuptova se ky fenomen kishte metastazuar në shoqërinë malazeze.

Darko Saveljic

Edhe pse vuajtja jonë mund të duket e parëndësishme përballë përmasave të tragjedisë së Beogradit, besoj se rreshtat e mëposhtëm përshkruajnë një situatë që fsheh probleme serioze dhe të rrezikshme. Kjo mund të jetë në gjendje të ndihmojë shumë njerëz të flasin dhe të detyrojë sistemin të përgjigjet në mënyrë efektive dhe efikase ndaj dhunës në rritje, ose më saktë alarmante, nga bashkëmoshatarët.

Djali im, nxënës i klasës së dytë të gjimnazit, kohët e fundit ishte ulur në një kafene me tre shokë, kur erdhën tre bashkëmoshatarë të tyre dhe u ulën pranë tyre. Ata nuk i njihnin dhe kështu u ngritën dhe dolën jashtë. Pesë a gjashtë delikuentë të tjerë i prisnin përpara. I drejtuan telefonat drejt tyre. “Hajde tash thuaj – po të regjistrojmë – jemi p…”. Djali im dhe miqtë e tij nuk donin ta thoshin dhe filloi një sherr. I hodhën në dysheme, i goditën me këmbë…

Ata përfunduan atë natë duke qëndruar në urgjencë deri në tre të mëngjesit. Pastaj në komisariat.

Ndoshta gjithçka do të kishte përfunduar aty nëse të nesërmen, në orën një pasdite kur fillon shkolla, të mos ishin paraqitur në shkollë po ata delikuentë që policia i thirri menjëherë për intervistim. Ata filluan t’i tallnin dhe t’i ofendonin: “Nuk e besojmë se na denonconi në polici, ju p…”, dhe më pas filluan t’i rrahin sërish.

Ishte e qartë për mua që fëmija im ishte viktimë e dhunës brutale, kështu që nisa ta ndaja këtë në rrjetet sociale, duke pasur parasysh se shumë njerëz më ndiqnin atje. U habita që dhjetëra prindër më kishin kontaktuar me përvoja të ngjashme. Kuptova se ky fenomen kishte metastazuar në shoqërinë malazeze.

Kam lexuar për dhunën ndaj bashkëmoshatarëve dhe mendova se kjo nuk mund t’u ndodhte fëmijëve të mi, por duket se çdo fëmijë mund të jetë viktimë. Jam lidhur edhe me organizatën joqeveritare prindërit.me, duke dashur të nis një fushatë dhe të përpiqem të jap një kontribut qoftë edhe të vogël për të ndryshuar diçka për mirë në atë fushë.

Unë paraqita rastin tonë të dhunës ndaj bashkëmoshatarëve, jo vetëm për shkak të fëmijës tim, por për të gjithë prindërit dhe të gjithë fëmijët në Mal të Zi, të nxitur nga bindja se nuk duhet të heshtim për këto çështje. Në komunikim me Parents.me, pamë se çfarë nuk shkonte me sistemin. Kemi përcaktuar disa prioritete dhe kemi kërkuar që qeveria të thërrasë urgjentisht një seancë të Këshillit për të Drejtat e Fëmijës ku do të diskutohen masat për parandalimin dhe shtypjen e dhunës; vendosja e masave të reja edukative për shkelësit, sistemi i mbikëqyrjes së familjeve të tyre dhe dënimi për sjellje të pahijshme prindërore; përcaktimi i një shërbimi social për të mbështetur viktimat e dhunës, duke qenë se ky nuk ekziston në shoqërinë malazeze; ndryshimet në rregulloret ligjore.

Ndërkohë, pikërisht në kohën kur ndodhi dhuna ndaj fëmijës tim, kishte përfunduar një debat publik për ligjin për rastet e delikuencës së të miturve. Ministria e Drejtësisë dhe Mirëqenies Sociale hodhi poshtë të gjitha amendamentet e OJQ-së Parents.me, të cilat i referoheshin rritjes së mbikëqyrjes së prindërve në familjet me delikuentë të mitur.

Tri ditë pas dhunës ndaj djalit tim, më shumë dhunë pati në Tivar, kur sportistët nga Bosnja dhe Hercegovina u rrahën brutalisht. Pothuajse çdo ditë kemi një rast të ri të dhunës së bashkëmoshatarëve, por së fundmi në një shkollë fillore në Podgoricë, kur një prind mori ligjin në duart e tij dhe rrahu një djalë që dyshohet se shantazhonte vajzën e tij.

Unë besoj se skenari më i keq i mundshëm është që njerëzit të marrin ligjin në duart e tyre. Shumë njerëz më kishin telefonuar dhe më thanë: lavdërime për durimin dhe si e ke përballuar, do të kisha shkuar në shkollë dhe do ta zgjidhja vetë. Natyrisht, jo të gjithë njerëzit kanë të njëjtat pragje tolerance dhe jo të gjithë njerëzit janë të arsyeshëm dhe të matur. Nuk është aspak mirë t’i përgjigjesh dhunës me dhunë. Ne të gjithë thjesht duhet të sigurohemi që sistemet tona të funksionojnë.

 

Darko Saveljić është një aktivist mjedisor, baba i një djali – viktimë e dhunës së bashkëmoshatarëve