Si mund ta festojmë paqen duke u ngritur kundër akteve të urrejtjes online dhe offline, dhe duke përhapur dhembshuri, mirësi dhe shpresë në kushtet e pandemisë? Gjithashtu, çfarë mund t’i mësojë Kosova Ballkanit Perëndimor kur bëhet fjalë për këtë çështje?

Abit Hoxha

Paqja është më e rëndësishme se kurrë sot. Në një botë të mbushur me konflikte, dhunë dhe intolerancë, është me rëndësi të madhe që ne të përdorim çdo mundësi për të mësuar se si të përmirësojmë qëndrueshmërinë tonë ndaj konfliktit dhe dhunës. Shënimi i “Ditës Ndërkombëtare të Paqes” këtë vit është në frymën e “Rimëkëmbjes më të mirë për një botë të barabartë dhe të qëndrueshme”, e cila është diçka në të cilën po shpresojmë pas pasojave të shkatërrimit pandemik të jetës njerëzore dhe rendit botëror. Sot, bota po përjeton shumë konflikte të dhunshme ku humbet jeta njerëzore dhe ku shkatërrimi i pronës është normalizuar. Dhuna ndaj pakicave, grave dhe fëmijëve janë disa nga sfidat globale. Për të qenë në gjendje dhe për të shënuar përpjekje të tilla, “Dita Ndërkombëtare e Paqes” u krijua në 1981 nga Asambleja e Përgjithshme e Kombeve të Bashkuara. Dy dekada më vonë, në 2001, Asambleja e Përgjithshme votoi njëzëri për të caktuar këtë ditë si një kohë të jo-dhunës dhe armëpushimit.

Por në prag të Ditës Ndërkombëtare të Paqes të këtij viti, çfarë mund të mësojmë për rajonin tonë të trazuar të Ballkanit Perëndimor dhe cilët janë fajtorët kryesorë të paqes dhe prosperitetit? Si mund ta festojmë paqen duke u ngritur kundër akteve të urrejtjes online dhe offline, dhe duke përhapur dhembshuri, mirësi dhe shpresë në kushtet e pandemisë? Gjithashtu, çfarë mund t’i mësojë Kosova Ballkanit Perëndimor kur bëhet fjalë për këtë çështje?

Pas përfundimit të dhunës në 1999 në Kosovë, konflikti ka vazhduar me mënyra të tjera. Intoleranca etnike, tregimet e urrejtjes dhe shoqëria e përçarë kanë qenë karakteristika të shoqërisë kosovare deri më sot. Por a ka pasur ndonjë përparim në arritjen e paqes dhe tolerancës? Natyrisht, për shkak të jetës sonë të zënë të përditshme, ne nuk e vërejmë lehtë përparimin e arritur.

Përdorimi i gjuhëve dhe mediave zyrtare në gjuhën shqipe dhe serbe është një nga ato arritje që ne mezi po i raportojmë. Mungesa e dhunës është një çështje tjetër në të cilën media nuk fokusohet në të tashmen, sepse nuk është lajm. Kjo është natyra e mbulimit mediatik dhe, në epokën e sensacionalizmit, lajmeve të të famshmëve dhe lajmeve të shpejta, progresi, paqja dhe toleranca nuk janë të vlefshme për lajmet për mediat. Sidoqoftë, është për publikun.

Pra, a është gazetaria e paqes e nevojshme për shoqëritë pas konfliktit, si shoqëritë tona në Ballkanin Perëndimor dhe në veçanti në Kosovë? Përgjigja e thjeshtë dhe e shkurtër është po, me kusht që elita politike t’i përmbahet synimeve të pajtimit, paqes dhe prosperitetit. Gazetaria e paqes i lejon gazetarët të përqëndrohen në temat pozitive dhe të orientuara drejt paqes, duke mbuluar atë që mund të jetë e dobishme për axhendën e paqes. Kjo nuk do të thotë se temat e keqbërjeve dhe krimit, përfshirë urrejtjen dhe krimet etnike janë të ndaluara. Thjesht do të thotë se qëllimi përfundimtar i gazetarisë paqësore është të krijojë afërsinë e komuniteteve në vend të ndarjes etnike. Gazetaria e paqes siguron të vërtetën nga një këndvështrim tjetër dhe e vërteta është shumë e rëndësishme për shoqëritë pas konfliktit si e jona, veçanërisht duke e mbajtur lirinë e fjalës në pikën qendrore të një mbulimi të tillë.

Ndërsa paqja bëhet më e rëndësishme në ditët tona, në këtë “Ditë Ndërkombëtare të Paqes”, ne të gjithë duhet të mendojmë për rimëkëmbjen më të mirë për një botë të barabartë dhe të qëndrueshme. Kjo rimëkëmbje gjithashtu duhet parë si një vlerë globale dhe jo ekskluzive. Paqja si vlerë globale duhet të ndahet nga të gjithë dhe duhet të jetë për të gjithë.

 

Abit Hoxha, pedagog dhe studiues i gazetarisë dhe prodhimit të lajmeve në konflikt