Nuk është sekret se presidenti i Serbisë mëngjeset e tij i nis duke kontrolluar vlerësimet dhe shpërndarjen e emisioneve televizive, për të parandaluar çdo indikacion të mundshëm të devijimit nga gjendja e kontrolluar dhe e anestezuar e publikut.

 Zoran Kesic

Stomaku im turbullohet nga mbrojtësit e të drejtave të njeriut që bërtasin kundër shteteve, qeverive dhe shërbimeve të tyre të sigurisë që përgjojnë, monitorojnë dhe kontrollojnë bisedat, lëvizjen dhe zakonet e përditshme të qytetarëve të tyre.

Megjithëse, jam disi i ngushëlluar duke ditur se një nga engjëjt e mi mbrojtës (dhe dëgjuesit mbrojtës) dëgjoi stomakun tim të mërzitur dhe e shënoi me përpikëri në regjistrimin e përditshëm të aktiviteteve të mia:

‘E diel, ora 13:40. Tinguj të pazakontë, pak të bezdisshëm nga barku i subjektit. E dyshimtë. Mund të jetë kod Mors ose një mesazh i koduar. Kontrolloni me departamentin e kodit”.

Një shoqëri e lirë, demokratike nuk është një fakt i padiskutueshëm, nuk është një gjendje e përhershme dhe e pandryshueshme.

Është më shumë si një oxhak i ndezur – nëse nuk monitorohet dhe nuk reagon në kohë, zjarri do të shuhet.

Si mund të pengojë shteti planet e mia për të shkaktuar kaos dhe për të rrëzuar qeverinë e zgjedhur ligjërisht, nëse nuk më dëgjon ato që them.

Dhe që pjerdh, sigurisht.

Si mund ta dinte (atëherë ministri i ushtrisë) Aleksandar Vulin se çfarë, të themi, kishte ndërmend të botonte revista Nedeljnik (kështu që Vulin komentoi publikisht sikur të ishte botuar tashmë), nëse nuk do t’i ishin dhënë transkriptet e korrespondencës private me email midis të intervistuarit dhe redaktorit të Nedeljnik.

Parashikimi i lëvizjeve (dhe intervistave), prishja e planeve të errëta në fillim, dhe – pse jo – mbledhja e rrobave private të palara (ajo me natyrë romantike funksionon më mirë), është diçka që është e nevojshme për ruajtjen e stabilitetit të çdo shoqërie.

Është e thjeshtë – sa më e monitoruar dhe e përgjuar të jetë shoqëria, aq më pak ka gjasa që të bëjë ndonjë marrëzi, dhe të gjithë e dimë se shoqëria është si një fëmijë i paarsyeshëm.

Nëse ndihet e lirë dhe e vetmuar, do të bëjë ndonjë marrëzi.

Do të thyejë tabutë, do të ndotë ndërgjegjen e pastër të qeverisë, do të grisë reformat… nga një shoqëri e lirë mund të presim vetëm ligësi.

Dhe ky është momenti kur ne qëllojmë veten në këmbë, sepse vetëm pak rreshta më lart po flisnim për një shoqëri të lirë.

Na vjen keq, kemi gënjyer.

Nuk duhej të thoshim shoqëri e lirë, por e kontrolluar.

Dhe jo demokratike, por autokratike.

Pra, le të provojmë përsëri.

Një shoqëri autokratike e kontrolluar (dhe për nevojat e publikut dhe të tregut të huaj – një shoqëri e lirë demokratike) mund të mbahet nën kontroll pikërisht duke kontrolluar gjithçka.

Nuk është sekret se presidenti i Serbisë mëngjeset e tij i nis duke kontrolluar vlerësimet dhe shpërndarjen e emisioneve televizive, për të parandaluar çdo indikacion të mundshëm të devijimit nga gjendja e kontrolluar dhe e anestezuar e publikut.

Gjithashtu nuk është sekret se çdo hap jashtë linje nga ndonjë anëtar i partisë në pushtet ndëshkohet duke hapur arkivat dhe duke botuar të palarat në tabloide.

Në komiket e Alan Ford, numri 1 ka një broshurë të mbushur me mëkate, për t’u përdorur sapo dikush t’i shkelë gishtat.

Numri 1 në Serbi ka të njëjtën gjë.

Çdo vidhë e vogël e mekanizmit kompleks të fuqisë (për të cilën shumë, si Donald Duck në atë filmin vizatimor të vjetër të Disney-t, pyesin veten: ‘çfarë bën kjo dhe as që funksionon?’), duhet të lyhet mirë me vaj dhe të vidhoset brenda.

Çdo vidë e lirshme, çdo vrimë në tub, çdo valvul që do të fillonte të rrjedhë, mund të shënojë fillimin e kolapsit dhe të çojë në një stuhi brenda mekanizmit të plotë.

Dhe kjo është arsyeja pse mbikëqyrja njëzet e katër orë është e nevojshme!

Por kjo na sjell në një pyetje tjetër (të papritur):

Siç do të thoshte autori legjendar i librave komik Alan Moore: “KUSH PO MBIKËQYR MBIKËQYRËSIT”?

Para disa muajsh mësuam se Presidenti i shtetit tonë ishte përgjuar dhe se këto ishin orë e orë të tëra bisedash të përgjuara.

Autoritetet pretendojnë se ai u përgjua ilegalisht – në mënyrë që provokuesit e paidentifikuar të kaosit (të cilët partia në pushtet nuk do t’i quajë kurrë drejtpërdrejt ‘Nebojsha Stefanoviç, atëherë ministër i policisë’) të gjenin diçka të papërshtatshme për Presidentin dhe njerëzit e afërt me të, dhe ta përdornin atë për të shkatërruar atë personalisht dhe për të çmontuar mekanizmin e rrëmujshëm (‘çfarë bën, dhe as nuk funksionon’).

Njerëz të brendshëm nga policia, megjithatë, pohojnë se presidenti është përgjuar në mënyrë indirekte – ai ‘hyri’, si të thuash, duke biseduar me 26 persona për të cilët përgjimi ishte miratuar nga gjykata.

Ndoshta do të zbulojmë se çfarë ka për t’u thënë presidenti ‘personave të interesit’ dhe përmbajtjen e atyre bisedave pas kolapsit të mekanizmit, dhe do të vë bast çdo gjë që ata që e zbulojnë këtë janë mbështetësit e tij më të zjarrtë aktualë dhe ‘duartrokitësit’.

Deri atëherë, veshi i madh mekanik i këtij mekanizmi monstruoz vazhdon të dëgjojë.

Pra, le të jemi të qetë, sepse dikush më lart i sheh të gjitha.

Dhe nëse nuk na pëlqen aq shumë ideja që na përgjojnë, atëherë më mirë të mbyllim gojën dhe të mos u japim përgjuesve dhe mbikëqyrësve materialin që me siguri do të përdorin një ditë kundër nesh.

Në fund të fundit, ne e kemi vërtetuar pafundësisht se jemi jashtëzakonisht të mirë në disiplinën e heshtjes.

Thjesht duhet të qetësojmë stomakun.