Duke marrë parasysh faktin e turpshëm që nuk di asgjë për huatë, po shkruaj për një hotel në të cilin ndodhesha të qëndroja dy ditë dhe për të cilin, po të mos kisha qëndruar falas, do të më duhej të merrja një hua.

 Zoran Kesic

Tema e numrit të kësaj jave të “Vicinity” – borxhi i qytetarëve – është një nga ato tema që kanë një efekt qetësues tek unë.

Unë menjëherë bie në gjumë sapo, për shkak të gabimit tim ose pandjeshmërisë brutale të të dashurve të mi, e gjej veten në mes të një historie për mbajtjen e librave, taksat, kontabilitetin, lehtësimet, tarifat, administrimin dhe – kreditë.

Më ka zënë gjumi shumë herë në takimet e mia me një kontabilist dhe po ashtu disa herë në bankë në mes të një bisede …

Duke shkruar këtë, unë jam plotësisht i vetëdijshëm se, duke deklaruar publikisht injorancën time të plotë për gjërat që një i rritur duhet të dijë, unë kam rënë dakord të etiketohem si një budalla, nëse marrim fjalën e vjetër ‘një njeri i mençur ka turp nga ajo për të cilën një budalla është krenar’ si të saktë.

Duke marrë parasysh faktin e turpshëm që nuk di asgjë për huatë, po shkruaj për një hotel në të cilin ndodhesha të qëndroja dy ditë dhe për të cilin, po të mos kisha qëndruar falas, do të më duhej të merrja një hua.

Unë dhe gruaja ime ishim mysafirë të një festivali të njohur rajonal të mediave, dhe mikpritësit tanë të mirë na strehuan për dy netë në një hotel me diamant-platin të klasit të lartë A. Asnjëherë nuk më kanë pëlqyer hotelet.

Gjithçka që lidhet me hotelet dukej gjithmonë artificiale, e detyruar dhe sterile, mbante erë si aromatizues dhome dhe tingëllonte si muzikë e një dhome e pritjeje.

Akomodimi privat në breg të detit, një shtëpi malore në dimër, dhe kur isha më i ri edhe një tendë dhe një thes gjumi – këto kanë qenë gjithmonë idealet e akomodimit të mirë.

Hotelet kanë qenë gjithmonë për njerëz të tjerë.

Njerëz më të suksesshëm, njerëz më të pasur, një grup njerëzish në të cilët nuk do të jem kurrë pjesë.

Shpesh gruaja ime dhe unë, duke kaluar pranë atij hoteli në vitet e mëparshme, pyesnim veten – cilët janë ata njerëz që qëndrojnë në gjithë atë luks?

Pastaj, kohët e fundit kuptuam se këta njerëz jemi ne.

Sigurisht, në një përzierje të njerëzve që enden në korridoret e mrekullueshme të hoteleve, duke shijuar banjën ose pishinën, ose duke përdorur sallën e konferencave, është e vështirë të kuptosh se kush është atje sepse i përkasin asaj bote dhe kush është atje sepse nikoqirët e festivalit paguanin për dy netë qëndrimi.

Sidoqoftë, unë kam qenë në gjendje të njoh karakteristikat themelore të një qenieje të pasur njerëzore.

Kujdesur mirë për lëkurën, ngjyrat e tyre pak të nxira, dhëmbët të shëndetshëm dhe të bardhë. Në disa raste, madje duket se kanë një hije më të zbardhur se 32-shi i zakonshëm.

Gratë e moshës së mesme dhe të moshuara duken shumë më të reja sesa do të zbulonin letërnjoftimet e tyre.

Dhe këto nuk janë procedura estetike të dukshme dhe irrituese, por shtrëngime dhe korrigjime të matura, të cilat, së bashku me stërvitjet, notin, masazhet, jogën dhe shtretërit për rrezitje, japin përshtypjen e njerëzve dinamikë në moshën e rinisë.

Burrat mbajnë erë shumë të mirë, këmishat e tyre janë të hekurosura mirë, dhe pikërisht sepse nuk duken shumë të shtrenjta, duken shumë të shtrenjta. Orët e shtrenjta janë të kudogjendura, sepse asnjëri prej tyre nuk duket se ka orë në telefonin cellular çuditërisht.

Për këtë rast, kam veshur Swatch -in tim të çmuar të vitit 1987, me një rrip pak të thyer dhe plastikë mjaft të gërvishtur.

Burrat e moshuar më bënë veçanërisht përshtypje – në fund të viteve shtatëdhjetë, ata duken si Alain Delons në moshën gjashtëdhjetë vjeç.

Ata janë të buzëqeshur, flokët e tyre janë të bardhë, lëkura e tyre është e errët dhe ata konsumojnë goca deti dhe shampanjë për mëngjes.

Pasuria sjell me vete disa detyrime të vështira, sepse ndërsa ne, “të huajt”, shijonim vezë të rrahura, ushqyese, shumëngjyrëshe, gjyshërit e klasit së lartë në mëngjes përtypnin goca deti dhe pinin shampanjë në orën 9 të mëngjesit.

I veshur me një rrobë banjo, duke pritur ashensorin në pishinën në çati, nga e cila mund të shihni një panoramë të bukur të qytetit magjik, unë dalloj një qen të pasur.

Ai është i hollë, elegant, me një pamje aristokratike indiferente dhe një gjerdan të trashë që mund të përdoret si mbështetës në filmin ‘Kleopatra dhe gjerdanet e saj më të bukur’.

“Oh, çfarë qenush i bukur,” gënjeva, “si e ka emrin?”

‘Kabir’.

‘Kabir, Kabir… eja Kabir’, fillova t’i thërras qenit, vetëm për të dëgjuar veten duke thënë atë emër të bukur dhe ekzotik për herë të parë në jetën time.

Qeni më injoroi me dinjitet, dhe pronari u mburr se ai me të vërtetë e shijon këtë hotel.

‘Hajde, Kabir, të ikim’.

Nuk është e mundur, lexues i dashur, të kesh qen me emra të zakonshëm si Mile, Jackie, Spot ose Gara në një hotel premium të klasit të artë.

Ashtu si dhoma jonë, përndryshe e bukur, me pamje nga kopshti dhe pak pamje nga deti në këndin e majtë, nuk mund të merret pa një xhep të thellë.

Le të themi vetëm se një natë (jashtë sezonit) është më e shtrenjtë se dy paga mesatare mujore në Serbi, për të mos përmendur çmimin e plotë në sezon.

Dhe kjo është arsyeja pse gruaja ime dhe unë tashmë po planifikojmë të marrim një hua për pushimet e ardhshme verore.

Ne do të shlyejmë tre, katër ditë në det për vite me rradhë.

Dhe do ta riemërtojmë qenin tonë të zbutur dhe të gëzuar Djole në… Nuk e di … Agamemnon. Ose Kserksi. Ose Kalifi.

‘Kalif, Kalif… jo vazon Ming, për hir të Zotit!’