E thënë thjesht, nuk janë mbeturina që po hedhim në kosh, por ditët e jetës së nipërve dhe mbesave tanë. E parë në këtë mënyrë, plehrat e vërteta nuk janë ato që hidhen, por ato që i kanë bërë.

Voja Zanetic

Kanë kaluar 14 ditë nga editoriali i fundit, i botuar në të njëjtin vend.

Ndërkohë, nëse mund të mbështetemi te www.worldcounts.com dhe pak matematikë, bota është bërë më e pasur me rreth 81 milionë tonë mbeturina. Por harroni planetin dhe situatën globale, le të analizojmë kontributet personale. Pra, le të themi: gjatë përgatitjes për shkrimin e kësaj rubrike, autori plotësoi përmbajtjen e koshit të tij me një sasi të zakonshme mbeturinash. Nuk është e sjellshme të gërmosh mbeturinat, qoftë edhe të tuat, por kush e di se kur do të shfaqet sërish mundësia për këtë lloj tregimi.

Pra, përmbajtja e koshit, e krijuar në periudhën e përshkruar më sipër: bishta cigaresh dhe hiri nga një tavëll gjysmë bosh; një shishe kos, e përfunduar për dy ditë; një qese letre nga furra buke, një mbështjellës djathi i shkrirë, një kapsulë plastike nga një makinë ekspres, një fletë mbështjellëse çokollate, një faturë ATM; një sasi e pakuptueshme letre nga arkat e dyqaneve dhe gazetave; një qese nga blerja e frutave në supermarket; një lëvore bananeje; një shishe plastike me xhel dushi të përdorur; letër nga një printer me shkrimin e djeshëm, kishte një gabim. Duhet të ketë pasur diçka tjetër në fund, por nuk mund të shqetësohesha të vazhdoja të gërmoja.

Folësi juaj kryesor është një fabrikë mbeturinash …

* * * * *

Në kërkim të përjetshëm për modalitetet e një ekzistence të përsosur, Homo Sapiens, pas të gjitha feve dhe ideologjive që ofronin parajsën në Qiell ose në Tokë – vendosi të mbledhë objekte qiellore në shporta të blerjeve. Konsumerizmi, sistemi shoqëror mbizotërues i të gjitha kontinenteve, përveç, deri në një farë mase, Afrikës, është një shkop nga dy skajet që godet pamëshirshëm planetin. Nga njëra anë na keni neve duke blerë si të çmendur dhe në anën tjetër keni ata që krijojnë atë çmenduri të dëshirueshme me hiperprodhimin e tyre. Planeti ku ndodhemi është një burim energjie dhe lëndësh të para për prodhim dhe produkti final janë mbeturinat e krijuara nga konsumi. Midis këtyre dy destinacioneve ndodhen miliarda qenie njerëzore, të cilët, pavarësisht procesit shumë të thjeshtë që po zhvillohet, janë ende në kërkim të një kuptimi tjetër më të lartë të ekzistencës së tyre. Dhe nuk ka asnjë, ka ikur. Le të mbushim kazanët dhe t’i çojmë në kontenierë, për këtë kemi lindur.

Për ta bërë këtë pretendim rreth qëllimshmërisë së re të species sonë edhe më të besueshëm, le t’i kushtojmë vëmendje shfaqjes së mbeturinave edhe aty ku është e papritur, dhe për këtë arsye jo e dukshme: lajmet e rreme janë në fakt mbeturina informacioni, regjimet politike hibride gjithnjë e më të njohura janë demokracitë në rrugën e tyre drejt kontenierit, propaganda është një politikë që është prishur dhe nuk mund të riciklohet më. Përpara se koncepti i një ylli rock apo filmi të hidhet në kosh, forma kalimtare quhet influencues, dhe tokat e sheshta dhe super-mjekët e internetit janë qenie nga landfilli i shkencës. Ngjarjet në Ukrainë janë në fakt Lufta e Parë Botërore, e cila ka shkuar keq, erë e keqe nga djerrina e historisë.

Mbeturinat kudo. Dhe ne nuk dimë çfarë të bëjmë me të.

* * * * *

Ka pothuajse tetë miliardë njerëz në planet tani, tetë herë më shumë se sa vlerësohej të kishte ekzistuar vetëm dy shekuj më parë. Përveç kësaj, njerëzit tani jetojnë mesatarisht rreth dy herë më shumë sesa atëherë, dhe është e vështirë të llogaritet se sa herë më shumë burime shpenzohen për një pjesëtar të racës njerëzore që merr frymë. Në mënyrë që mbetjet në këtë gjendje të riprodhimit tonë të jenë më të vogla, ose të paktën më shumë për përpunim, nuk mjafton që ne të jemi të vetëdijshëm për ndotjen në Tokë dhe të ndajmë dashurinë për natyrën që ndizet brenda ndërtesave tona të banimit. Ne kemi nevojë për një pranim të sinqertë global se ne nuk e kemi trashëguar këtë botë për ta lënë atë në vendgrumbullim, duke u treguar gjithë kohës brezave të ardhshëm gishtin e gjatë të mesit të konsumizmit. E thënë thjesht, nuk janë mbeturina që po hedhim në kosh, por ditët e jetës së nipërve dhe mbesave tanë. E parë në këtë mënyrë, plehrat e vërteta nuk janë ato që hidhen, por ato që i kanë bërë.

Gëzuar riciklimin, qytetërim!